"Νεραϊδοπαρμένοι" - "Fairy Stricken"

Ακολουθώντας τη Βικτωριανή παράδοση, που θέλει τις μέρες (και κυρίως, τις νύχτες) των Χριστουγέννων να αποτελούν την πλέον κατάλληλη εποχή για την αφήγηση ιστοριών φαντασμάτων και μυστηρίου, αποφάσισα να μοιραστώ κι εγώ μαζί σας μια τέτοια ιστορία.

Έχει τον τίτλο "Νεραϊδοπαρμένοι", και μπορεί να μην είναι μια κλασική ιστορία με φαντάσματα, όμως έχει αρκετή σχέση μ' αυτά, για δύο τουλάχιστον λόγους:  1ον- αφού γυρίστηκε, κατά τη διάρκεια ενός μικρού εύθυμου διαλείματος από μια πραγματική έρευνα στα πλαίσια των εξορμήσεων της Urban Tales, τον περασμένο Απρίλιο, σε κάποιο φημολογούμενο "στοιχειωμένο" μέρος της Ελλάδας, και 2ον- καθώς περιλαμβάνει και ένα μικρό ηχητικό ντοκουμέντο από πραγματική καταγραφή ανεξήγητων "κραυγών" από παλιότερη έρευνά μου σε κάποιον άλλον χώρο, που επίσης έχει τη φήμη του "στοιχειωμένου"...

Σημείωση: Η διάρκεια του φιλμ είναι μόλις 9 λεπτά, και τυπικά αποτελεί το σκηνοθετικό μου ντεμπούτο, oπότε φροντίστε να δείξετε την απαραίτητη επιείκεια -άλλωστε γυρίστηκε μέσα σε λιγότερο από μιάμισυ ώρα, με πολύ αυτοσχεδιασμό και διάθεση για χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Και ανάλογος ήταν και ο χρόνος που αφιερώθηκε στη σύνθεση και ηχογράφηση της (αυθεντικής) συνοδευτικής μουσικής. Όπως και να'χει, ελπίζω με κάποια καλή αίσθηση να σας αφήσει στο τέλος...

Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία και τον Αντώνη χωρίς τη συμβολή των οποίων δε θα είχε γυριστεί (είναι εξίσου δικό τους το φιλμάκι, όσο και δικό μου), και προκαταβολικά όλους εσάς που θα κάνετε θετικά σχόλια...

Καλά Χριστούγεννα!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(English version)

Following the Victorian tradition of sharing "ghost" and "mystery" tales in the days (and mostly, the nights) of Christmas, I have decided to share one such tale with you.

It's title is "Fairy-Stricken" and it may not be considered a classic tale with ghosts, but it is much related with them, for at least two reasons: a) Since it was shot last April, during a short joyfull break from a real investigation that was taking place as part of the Urban Tales project at a reputedely "haunted" location in Greece, and b)
because it contains a short audio document of a real capture of some unexplained "screams" from an earlier investigation of mine
at some other place, again with the reputation of being "haunted"...

Note: The duration of the film is just about 9 minutes, and typically it may be considered as my debut as a director, so be kind in your judgement - besides, it was shot within less than 1,5 hour, with plenty improvisation and mood for humor and self-sarcasm. And an equal time had been spent for the composition and recording of the original score. In any case, I hope it will leave you with a nice sense in the end.

              (remember to click on the English subtitles) 

I have to thank Maria and Antonis, without the contribution of which it would not have happened (the film is equally their as much as mine) and in advance all of you that will leave nice comments...:)

Merry Christmas!

Δύο νέες συνεντεύξεις (Σεπτέμβρης'15)

Nέες συνεντεύξεις που δημοσιεύτηκαν τον Σεπτέμβρη σε δύο περιοδικά...

 

- Συνέντευξη στον Αντώνη Αντωνιάδη για το περιοδικό Nimbus

 Μικρό απόσπασμα

(Το περιοδικό μπορεί κανείς να το προμηθευτεί από τις εκδόσεις Locus-7)

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

- Συνέντευξη στην Ελλάδα Κράλλη για το περιοδικό akRa

akRa: 
Ανακαλύπτοντας τους κόσμους σου μέσα από το γκρίζο τοπίο του Death Disco παρατήρησα ότι είσαι άνθρωπος που τείνει προς το ανεξήγητο. Είχες πάντα τέτοιες τάσεις από παλιά;

J.B.:
Προφανώς αναφέρεσαι στις δύο φωτογραφικές εκθέσεις με τις οποίες τον τελευταίο χρόνο συμμετείχα σε κάποια events στο Death Disco: την πρώτη προσωπική μου φωτογραφική έκθεση, με τίτλο «Mystical Faces, Mysterious Places» και την έκθεση «Spectres of Time», που παρουσιάσαμε από κοινού με την Μαρία Καλφοπούλου (Hex Angel).
Ναι, είναι φανερό ότι το «ανεξήγητο» ασκεί πάνω μου μια αστείρευτη έλξη. Ανέκαθεν υπήρχε μέσα μου μια φυσική τάση προς αυτή την κατεύθυνση, προς το «μυστηριώδες», το «παράξενο», και γενικότερα, το «άγνωστο»... Βέβαια αυτές είναι έννοιες με παροδική αξία, αφού στην πορεία, κάποτε το «ανεξήγητο» εξηγείται, το «μυστηριώδες» χάνει το αινιγματικό του υπόβαθρο καθώς βρίσκονται οι ζητούμενες απαντήσεις, το «άγνωστο» πλέον γίνεται γνώριμο και το «παράξενο» οικείο.
Στο δρόμο όμως παρουσιάζονται συνεχώς νέα ερωτηματικά, νέα μυστήρια που πρέπει να βρουν τη λύση τους κι έτσι η όλη αναζήτηση ποτέ δεν χάνει το ενδιαφέρον της.
Αυτό είναι άλλωστε που κάνει το όλο ταξίδι (-την αναζήτηση της Αλήθειας-) τόσο γοητευτικό, και διατηρεί έντονη την ανάγκη της έρευνας, που δημιουργεί αυτήν την τάση...

akRa:
Είσαι κυρίως λάτρης του σκοτεινού κόσμου;
Μέσα από κάθε εξερεύνηση προκύπτει και κάτι διαφορετικό;

J.B.:
Γενικά μου είναι ιδιαίτερα προσφιλής η σκοτεινή αισθητική. Το «μυστήριο» που λέγαμε πριν είναι βασικό χαρακτηριστικό που κυριαρχεί στον κόσμο του σκοταδιού, κι αφού αυτό ασκεί πάνω μου τόσο έντονη έλξη, νομίζω πως είναι λογικό να αγαπώ το σκοτάδι.
Ίσως φαίνεται λίγο οξύμωρο για κάποιον που είναι γνωστός ως «Φωτεινός» («Bright»), αλλά στην πραγματικότητα, αυτή ακριβώς η διαδικασία είναι που με τραβάει, το σκοτάδι γύρω μου (/μέσα μου), που σαν εξερευνητής με τη φλεγόμενη δάδα στο χέρι, σιγά-σιγά, καταφέρνω να φωτίσω...
Εκείνο που αποκαλύπτει αυτό το φως είναι νομίζω κάτι διαφορετικό, αλλά ταυτόχρονα και κάτι ίδιο. Είναι εικόνες του ίδιου παζλ, που κομμάτι-κομμάτι μπαίνει στη θέση του.
Ενός παζλ δυναμικού, που φαίνεται να αλλάζει μέσα από την παρατήρηση. Ανά πάσα στιγμή, ο καθένας από μας έχει στο νου μια εικόνα αυτού που παριστάνει το παζλ, την οποία συνθέτουμε, με τη βοήθεια της φαντασίας να συμπληρώνει το κενό που λείπει από τα σκοτεινά, αφώτιστα ακόμη μέρη του. Αυτή την εικόνα αποκαλούμε «πραγματικότητα» και είναι καθαρά υποκειμενική. Και είναι αυτή που αλλάζει, καθώς αλλάζουν και τα κομμάτια του παζλ που φανερώνονται μέσα από κάθε εξερεύνηση. Η αντικειμενική Αλήθεια όμως (το παζλ που ίσως δεν συμπληρωθεί και δεν δούμε ποτέ) είναι πάντα η ίδια...

akRa:
Η φωτογραφία πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε για την
ανακάλυψη αυτών των κόσμων;

J.B.:
Δεν ξέρω αν μιλάμε για πολλούς κόσμους, ή για έναν με διάφορα πεδία, διαστάσεις, πτυχές. Είναι περισσότερο θέμα θεώρησης, αλλά έχει σημασία γιατί όταν μιλάμε για έναν αριθμό από κόσμους, εκείνοι που βρίσκονται έξω απ' αυτόν της «ανθρώπινης λογικής» μοιάζουν απόμακροι, κάτι που γεννά την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, ενώ όταν μιλάμε για έναν, τότε οι άγνωστες και μυστηριώδεις αυτές πτυχές του μπορεί να είναι εδώ, ακριβώς δίπλα μας, να μας αγγίζουν χωρίς να τις βλέπουμε... (-έχεις νιώσει ποτέ μια ξαφνική, ανεξήγητη κρυάδα που σε κάνει απότομα ν’ ανατριχιάσεις;...).
Για μένα, λοιπόν, η φωτογραφία, τουλάχιστον όταν χρησιμοποιείται στα πλαίσια της έρευνας, έπαιξε και παίζει σημαντικό ρόλο όχι τόσο στην ανακάλυψη, αλλά στην αποκάλυψή τους...Φυσικά γνώριζα ήδη πως οι άγνωστες αυτές πτυχές του κόσμου ήταν εκεί. Γιατί είναι κάπως ανθρωποκεντρικό να λέμε πως τα όρια του κόσμου εξαντλούνται σε όσα αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας...  
Ποιός είναι ο τελικά ο πραγματικός κόσμος;
Αυτός που βλέπουμε εμείς;
Αυτός που βλέπουν οι γάτες;
Ή αυτός που βλέπει μια μύγα;…
Με τη βοήθεια της φωτογραφίας λοιπόν, και ιδιαίτερα με τη χρήση κάποιων ειδικά επεξεργασμένων φωτογραφικών μηχανών, που καταγράφουν εικόνες από περιοχές του οπτικού φάσματος που δεν μπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο μάτι, (όπως το υπέρυθρο και το υπεριώδες) κατάφερα να δω κάποιες απ' αυτές τις «κρυμμένες» εικόνες. Και να τις δείξω και σε άλλους...

akRa:
Ποια μέρη έχεις επισκεφτεί και τι έχεις ανακαλύψει;

J.B.:
Είμαι αρκετά τυχερός να έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη της γης.
Στο απίστευτα μαγευτικό Μπαλί, στο παραμυθένιο Ρατζαστάν των μαχαραγιάδων της Ινδίας, στις εξωτικές Μαλδίβες και την τροπική Ταϋλάνδη, στο Κάιρο και τις πυραμίδες, στο Ισραήλ, στα παράλια της Τουρκίας, και σε πολλές χώρες της Ευρώπης... Αυτό που εύκολα ανακαλύπτει κανείς μέσα από τέτοια ταξίδια, ειδικά σε μέρη με τόσο διαφορετική κουλτούρα και φιλοσοφία, είναι ακριβώς αυτό που λέγαμε πριν, το πόσο σχετική και εύπλαστη είναι η πραγματικότητα...
Αλλά η ερώτησή σου μάλλον αφορά πιο συγκεκριμένα, τα σημεία που έχω επισκεφτεί με βασικό στόχο την έρευνα.
Κατά κανόνα, λοιπόν, με προσελκύουν μέρη με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, που συνοδεύονται από θρύλους, ή και μαρτυρίες για παράξενα φαινόμενα που συνήθως χαρακτηρίζονται ως «παραφυσικά».
Η χώρα μας είναι αρκετά πλούσια σε Ιστορία, θρύλους και παραδόσεις, κι έτσι έχω βρεθεί σε περιοχές σ' όλα σχεδόν τα μήκη και τα πλάτη της...
Από την Θεσσαλονίκη με τους κήπους του Πασά, τα σκοτεινά σοκάκια της Παλιάς Πόλης και τις κατακόμβες της, μέχρι την Ρόδο με το Κάστρο των Ιπποτών και τα δαιδαλώδη λαγούμια στην τάφρο, ή την Κρήτη με τα ιερά σπήλαια και τα ερείπια από τα μεσαιωνικά της κτίσματα, όπως το Φραγκοκάστελλο με τους διάσημους «δροσουλίτες» -όπου πριν από δυόμιση χρόνια κάναμε μια εκτεταμένη έρευνα με τον φίλο ερευνητή, Θανάση Βέμπο. Κι από την Κέρκυρα με τα νησιά-νεκροταφεία, του Βίδο και Λαζαρέτο, που ίσως είναι ακόμα φορτισμένα απ' τους τραγικούς θανάτους χιλιάδων ανθρώπων, μέχρι τη Χίο, -τον τόπο καταγωγής μου-, όπου μέχρι πριν λίγες δεκαετίες λειτουργούσε το παλαιότερο λεπροκομείο της Ευρώπης...
Θα ήταν δύσκολο και μάλλον κουραστικό να συνεχίσω να απαριθμώ όλα αυτά τα μέρη, μια και μιλάμε για πολλές δεκάδες σημεία που μόνος, ή μαζί με διάφορους φίλους και φίλες (συνήθως χρησιμοποιώντας τον τίτλο Urban Tales, όταν λειτουργούμε ως ομάδα) έχω, στο δυνατό πάντα βαθμό, εξερευνήσει...
Ορισμένα μάλιστα απ' αυτά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης που, αν και έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, εδώ μπορώ να προσθέσω μόνο επιγραμματικά. Στην Αγγλία και τη Σκωτία, για παράδειγμα, την Κέλτικη Κορνουάλη, και το ατμοσφαιρικό Ντάρτμουρ με τους θρύλους των «δαιμονικών σκυλιών» που στοιχειώνουν τους βάλτους του (στα οποία ανήκει και το «σκυλί των Μπάρσκερβιλ», που έκανε γνωστό ο Conan Doyle), το Έιβμπερι με τα αρχαία μεγαλιθικά μνημεία και τάφους, που πριν από μερικά χρόνια εξερευνούσαμε τη νύχτα μαζί με τον γνωστό συγγραφέα κι ερευνητή Andrew Collins, το Γιορκ με τα πολλά παμπάλαια και ίσως «στοιχειωμένα» πανδοχεία, το Εδιμβούργο με τους σκοτεινούς υπόγειους λαβυρίνθους, τα Χάιλαντς με τους γοτθικούς πύργους, και φυσικά το Λοχ Νες, με τη διάσημη «Νέσι» -η σχέση μου με την οποία τον περασμένο χρόνο απασχόλησε τις Βρετανικές εφημερίδες- και άλλα μέσα, απ' όλο τον κόσμο...
Πολύ νωπές είναι ακόμα οι αναμνήσεις απ’ την πανέμορφη Πράγα, το γειτονικό μακάβριο οστεοφυλάκιο στο παρεκκλήσι του Σέντλεκ, ή το κάστρο Πέρνσταιν, όπου εύκολα ζωντανεύουν μπροστά σου μνήμες από σκηνές της ταινίας Νοσφεράτου (1979).
Αλλά και ακολουθώντας τα ίχνη του ιστορικού Δράκουλα, στη Ρουμανία, μέχρι το κάστρο Κόρβιν, όπου ο έκπτωτος μονάρχης Βλαντ έμεινε για ένα διάστημα φυλακισμένος, και το οποίο εξασφαλίζοντας ειδική άδεια, κατάφερα να επισκεφτώ και να εξερευνήσω μεταμεσονύκτια, παρέα μόνο με τον Ρουμάνο ξεναγό μου...
Αλλά και πως να μην αναφέρω την Ιταλία, και την όμορφη Ρώμη, απ' όπου επέστρεψα με μια εντυπωσιακή καταγραφή κάποιας γυναικείας «οπτασίας» στα Ισπανικά σκαλιά, ή πιο πρόσφατα, τη Σικελία όπου, παρέα με τη Μαρία και τον φίλο, Αντώνη Σκαραμαγκά, περιηγηθήκαμε στους Δαντικούς διαδρόμους των Κατακομβών του Παλέρμο, ανάμεσα σε στιβαγμένες σειρές από εκατοντάδες μούμιες Καπουτσίνων μοναχών!
Είναι τόσα πολλά μέρη κι απ’ όλα αυτά πάντα προσπαθώ να κρατήσω κάτι, ένα μικρό κομμάτι απ’ την ατμόσφαιρά τους. Κάποιες φορές τα καταφέρνω. Κι άλλες πάλι κρατάω και κάτι περισσότερο...

akRa:
Βίωσες αρκετές φορές μεταφυσική δραστηριότητα
και που ακριβώς ήταν αυτό;

J.B.:
Πολλά απ’ αυτά τα μέρη έχουν αφήσει κάποια ίχνη (άλλοτε αμυδρά, άλλοτε εντονότερα) «παραφυσικών» φαινομένων, είτε πρόκειται για φωτογραφίες, ή, σπανιότερα, για καταγραφές ηχητικών ντοκουμέντων.
Τις περισσότερες φορές, αυτά γίνονται αντιληπτά αργότερα, κατά την εξέταση του συγκεντρωμένου, και συνήθως ογκώδους, υλικού -άλλωστε, όπως είπαμε και νωρίτερα, συχνά η καταγραφή φωτογραφιών έχει γίνει με κάμερες που βλέπουν σε περιοχές του φάσματος που δεν μπορεί να αντιληφθεί από μόνο του το ανθρώπινο μάτι...
Εμπειρίες είχα πλούσιες σε παλαιότερες εποχές της ζωής μου, και νομίζω πως έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διεύρυνση του αντιληπτικού μου πεδίου. Μου έδειξαν ότι αυτοί οι διαχωρισμοί του «φυσικού», με το «παραφυσικό» είναι βασικά ανθρώπινες επινοήσεις, με σκοπό να διακρίνουν εκείνο που τη δεδομένη χρονική στιγμή, στον συγκεκριμένο τόπο, μπορεί να εξηγηθεί λογικά και να κατανοηθεί, ή όχι.
Σπανιότερα, κατά τη διάρκεια των ερευνών που κάνω τα τελευταία χρόνια, υπήρχαν και κάποιες ασυνήθιστες εμπειρίες, όπως για παράδειγμα το άκουσμα μιας απόκοσμης κραυγής τη νύχτα στο ερειπωμένο Λωβοκομείο της Χίου, κάποιες γρήγορες κινήσεις-σκιές που έχει τύχει να αντιληφθούμε σε διάφορα μέρη, όπως στο γνωστό σανατόριο (και μεταγενέστερα «Ξενία») της Πάρνηθας, ή ακόμα και κάποια δυνατή ανάσα που ακούσαμε δίπλα μας αρκετά άτομα μαζί, κατά τη διάρκεια μιας κοινής έρευνας με την ομάδα της Greek Paranormal Society, στο διάσημο «στοιχειωμένο» αρχοντικό Κοντού, στα Λεχώνια του Βόλου.
Όμως αυτά είναι απλά εμπειρίες, προσφέρουν βέβαια κάποιες στιγμιαίες συγκινήσεις, αλλά έχουν περισσότερο προσωπική αξία, αφού περνούν μέσα απ’ τα υποκειμενικά αντιληπτικά φίλτρα του καθενός.
Τα δεδομένα που καταγράφονται στα εργαλεία που χρησιμοποιούμε είναι στοιχεία που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, ακόμα κι αν η αιτιολόγηση και ερμηνεία τους σε κάποιο βαθμό επίσης εξαρτάται από το υπόβαθρο του κάθε ατόμου που τα αξιολογεί. Ευτυχώς, κάποιες απ’ αυτές τις εμπειρίες (όπως η κραυγή στο λωβοκομείο) έχουν καταγραφεί και υπάρχουν και ως ντοκουμέντα...

akRa:
Ποιό ήταν το πιο παράξενο μέρος που είχες εξερευνήσει ποτέ;
Τι συναισθήματα κυριαρχούσαν μέσα σου εκείνη τη στιγμή;

J.B.:
Δεν είναι εύκολο να επιλέξω ένα μέρος ως το πιο «παράξενο». Ένα σημείο μπορεί να έχει διαφορετική ατμόσφαιρα και συμπεριφορά, ανάλογα με τη στιγμή και τις συνθήκες σύμφωνα με τις οποίες το προσεγγίζεις. Νομίζω πως η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ερευνητής (που άλλοτε μπορεί να τον κάνει να φαίνεται σαν απλός «παρατηρητής», κι άλλοτε σαν «εισβολέας») επίσης επηρεάζει τη συμπεριφορά του χώρου απέναντί του και το αν τελικά αυτός θα του αποκαλύψει, ή όχι, τα μυστικά του...
Από τα μέρη που μου έρχονται πρώτα στο νου, θα έλεγα πως το νεκροταφείο του Μπόλεσκιν, κάτω ακριβώς από το παλιό σπίτι του Κρόουλι, στη Νότια όχθη του Λοχ Νες, είναι ένας χώρος αρκετά φορτισμένος, που κάποια νύχτα έκανε την αδρεναλίνη να ανέβει λίγο ψηλότερα... Πολύ παράξενο μέρος ήταν και το άλλο σημείο που έζησε ο Κρόουλι, το ερειπωμένο Αβαείο του Θελήματος, στην Κεφαλού. Αρκεί μόνο κανείς να συλλογιστεί τις σκηνές που είχαν διαδραματιστεί μέσα σ' εκείνους τους, γεμάτους γκράφιτι πλέον, ετοιμόρροπους τοίχους... Αλλά περίεργη ατμόσφαιρα υπήρχε και στο παλιό σπίτι που νοίκιαζα πριν από μερικά χρόνια στην παραλία της Σαρωνίδας, για την ακρίβεια, ένα μικρό συγκρότημα ανεξάρτητων δωματίων, απομονωμένο, στη μέση ενός μεγάλου οικοπέδου, γεμάτου από δέντρα, ακριβώς δίπλα στη θάλασσα... Και μιλάμε για ένα σπίτι ιστορικό, πολλών δεκαετιών, που περιελάμβανε ένα μυστικό δωμάτιο που κάποια στιγμή αποκαλύφθηκε πίσω από μια ραφιέρα στον τοίχο, ένα παλιό πυροβολείο, και γενικότερα, αρκετά στοιχεία που το έκαναν να θυμίζει ταινία της Hammer! Στο διάστημα που έμεινα εκεί, κάποιοι επισκέπτες είχαν παρατηρήσει αρκετά παράξενα φαινόμενα στους χώρους του, μερικές φορές, το ίδιο κι εγώ...
Αυτό που συνήθως νιώθω σε τέτοιες περιπτώσεις είναι κάποια ένταση, συγκίνηση, αλλά όχι φόβο. Πάνε τώρα σχεδόν τρεις δεκαετίες από την τελευταία φορά που με τρόμαξε κάτι τέτοιο. Κι αυτό ήταν μέσα στο δωμάτιό μου, στο σπίτι που μεγάλωσα, σ’ ένα διαμέρισμα στην Καλλιθέα. Ναι, τα πιο ακραία φαινόμενα τελικά, ίσως να τα έχω ζήσει μέσα στο ίδιο μου το σπίτι...

akRa:
Αυτή η αίσθηση του ανεξήγητου είναι το βασικό
χαρακτηριστικό των ερευνών σου;

J.B.:
Το βασικό χαρακτηριστικό των ερευνών μου είναι η προσπάθεια καταγραφής τέτοιων φαινομένων. Δεν επιδιώκω να δώσω εύκολες και απλοϊκές ερμηνείες, γιατί οι καταγραφές από μόνες τους δεν θεωρώ πως είναι αρκετές για κάτι τέτοιο, ούτε δέχομαι a priori τις παραδοσιακές ερμηνείες που συνήθως τους αποδίδονται. Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι αρχικά να καταγράψω αυτά τα φαινόμενα, κι εκεί δίνω τη μεγαλύτερη βαρύτητα. Με την πάροδο του χρόνου, η συγκριτική μελέτη όλων αυτών των δεδομένων, ίσως μπορεί να βοηθήσει σε κάποια καλύτερη κατανόηση. Αλλά επειδή αυτά τα δεδομένα συχνά ξεπερνούν την σημερινή επιστημονική γνώση, χρειάζεται και μια φιλοσοφική προσέγγιση για κάτι τέτοιο...(αυτή είναι άλλωστε η έννοια του «μεταφυσικού»).
Ωστόσο, οι επισκέψεις μου σε τέτοιους χώρους δεν έχουν μόνο ερευνητικό χαρακτήρα. Ταυτόχρονα, προσπαθώ να ζήσω την ατμόσφαιρά τους και, όταν είναι δυνατό, να κρατήσω ένα μικρό δείγμα της. Έτσι, πολύ συχνά, οι φωτογραφίες μου δεν επιδιώκουν να συλλάβουν κάποιο φαινόμενο, αλλά περισσότερο την ατμόσφαιρα που απορρέει απ' τον συγκεκριμένο χώρο. Κάποιες απ’αυτές τις εξορμήσεις άλλωστε γίνονται σε συνεργασία με την ομάδα Time Travel (σ.σ.: δες σχετικό link που παρατίθεται στα comments της συνέντευξης) που έχει διαφορετικούς προσανατολισμούς και βασικά ασχολείται με την αστική εξερεύνηση (urbex).

akRa:
Ghost Hunting : πιστεύεις ότι βγαίνει κάτι αληθινό μέσα
από αυτό ή είναι απλά παιχνίδια του μυαλού;

J.B.:
Το «ghost-hunting», στη σημερινή του μορφή, θα έλεγα ότι μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι περιπέτειας...
Στην Αμερική και την Αγγλία υπάρχουν δεκάδες σχετικές τηλεοπτικές σειρές, που μέσα στις τελευταίες δύο δεκαετίες έχουν καλλιεργήσει αυτήν την κουλτούρα, δείχνοντας δηλαδή τις γραμμές μέσα στις οποίες πρέπει να κινείται το λεγόμενο «κυνήγι φαντασμάτων», ποιός πρέπει να είναι ο στόχος, η μεθοδολογία που θα ακολουθηθεί, οι τρόποι προσέγγισης και τα εργαλεία που θα χρησιμοποιηθούν, κατηγοριοποιήσεις και ονομασίες των διαφόρων φαινομένων που θα πρέπει να περιμένει κανείς να εκδηλωθούν, κοκ...
Τα «φαινόμενα» που παρουσιάζονται σε αυτές τις σειρές ως επί το πλείστον, νομίζω πως είναι τρικ όχι τόσο του νου, αλλά... τηλεοπτικά, που επιστρατεύονται για να διατηρήσουν την αίσθηση σασπένς και αγωνίας, ώστε να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού και κατ' επέκταση να διασφαλίσουν την απαραίτητη τηλεθέαση. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, θα τα χαρακτήριζα «φτηνά»... Μια σκιά απ’ το φως του φακού που πέφτει στον τοίχο μπορεί έτσι εύκολα να γίνει «σκιερός», τον οποίον μετά από έναν σύντομο διάλογο («-Την είδες αυτή τη σκιά;» «-ω ναι! Την είδα! Ακριβώς εκεί!»), θα επιβεβαιώσουν πως είδαν όλοι οι παρευρισκόμενοι, ένα έντομο που περνάει μπροστά απ' την κάμερα και αμέσως βαφτίζεται «orb», η ανάσα κάποιου μέλους της ομάδας, ή ο ήχος από το τρίψιμο στο μπουφάν κάποιου «ερευνητή», που καταγράφεται από τα ευαίσθητα μικρόφωνα στο κασετόφωνο ως «evp» κι ερμηνεύεται ως κάποια βολική συνήθως ατάκα, ή λέξη, την οποία έχει ψιθυρίσει ένα αόρατο πνεύμα...
Ίσως ανάμεσα σ' όλα αυτά να υπάρχουν και κάποια πραγματικά παράξενα φαινόμενα, άλλωστε στους χώρους που επιλέγονται, είναι λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο, όμως αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει τόσο συχνά. Γι’ αυτό έλεγα νωρίτερα πως έχει σημασία και η προσέγγιση με την οποία πλησιάζει κανείς τέτοια σημεία. Ανάλογες προσπάθειες, όπως ήταν αναμενόμενο, έχουν ξεκινήσει κι εδώ, με δύο-τρεις ομάδες, τις οποίες όσο μπορώ, στηρίζω, είτε με την παρουσία μου ως καλεσμένος σε κάποια επεισόδια, ή και με κάποιες συμβουλές που όταν έχω την ευκαιρία δίνω στα παιδιά, με αρκετά απ’ τα οποία διατηρούμε φιλικές σχέσεις.
Η δική μου προσέγγιση πάντως, αν και σε ορισμένα σημεία, φαινομενικά μπορεί να έχει κάποια κοινά, στην ουσία είναι αρκετά διαφορετική, αφού δεν υιοθετώ όλα αυτά που η κουλτούρα του «ghost-hunting» δέχεται αξιωματικά, όπως για παράδειγμα την ίδια ακόμα την ύπαρξη «πνευμάτων».
Κρίνοντας πάντως απ’ το πλήθος των καταγραφών, φαίνεται πως όταν δεν δεσμεύεσαι από τηλεοπτικές ανάγκες, τότε τα «φαινόμενα» εκδηλώνονται ευκολότερα... Σ' αυτήν την περίπτωση, τα παιχνίδια του μυαλού αρχίζουν μετά. Όταν προσπαθεί ο καθένας να τα ερμηνεύσει...

akRa:
Εκτός από την ενασχόλησή σου με τη φωτογραφία έχεις
προβεί και σε καμία άλλη ανάλογη δραστηριότητα;

J.B.:
Κοίτα, η φωτογραφία είναι απλά ένα κομμάτι της έρευνας, ενώ οι πειραματισμοί μου μαζί της ως Τέχνη (θεματικά photo-shoots, κλπ), ξεκίνησαν σε πιο πρόσφατη εποχή.
Βέβαια για μια σωστή «έρευνα» είναι χρήσιμο να υπάρχει και το κατάλληλο θεωρητικό υπόβαθρο.
Μέσα στα χρόνια, έχω πλέον αποκτήσει μια αρκετά μεγάλη βιβλιοθήκη με χιλιάδες τόμους βιβλίων, η σχολαστική μελέτη των οποίων απαιτεί αρκετό χρόνο –η αλήθεια είναι, μάλλον περισσότερο από αυτόν που τα τελευταία χρόνια καταφέρνω να τους αφιερώνω...
Παράλληλα έχω ασχοληθεί και με τη συγγραφή.
Για πολλά χρόνια υπήρξα συνεργάτης διαφόρων περιοδικών του χώρου της αναζήτησης, κι έχω γράψει κείμενα σε έναν αριθμό από συλλογικά έργα που έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Αρχέτυπο» (Υπόγειες Πολιτείες, Μαγικά Πλάσματα, Απαγορευμένα Βιβλία, Πόλεμος ενάντια στο Matrix, Άλλες Διαστάσεις, Γαία: ο μυστικός μας πλανήτης), και «Άγνωστο» (Φαντάσματα). Επίσης εκκρεμούν κάποιες αρκετά μακροσκελείς, προσωπικές μελέτες, που ελπίζω κάποια στιγμή σύντομα να είναι έτοιμες να δημοσιευτούν.
Σε πιο ερασιτεχνικό επίπεδο, έχω ασχοληθεί και με τη μουσική, αν και αυτό συνήθως είναι κάτι που μοιράζομαι με λίγους φίλους.
Πάντως είμαι αρκετά περήφανος για το σκορ με το οποίο πριν από καμιά 20αριά χρόνια, με τη βοήθεια ενός φίλου (και υπογράφοντας ως Spirits of Yew) είχαμε επενδύσει κάποιο φιλμάκι μικρού μήκους, με τίτλο «Τελευταία Έξοδος» -μια απ’ τις πρώτες Ελληνικές παραγωγές με εμφανείς επιρροές από την αισθητική του γοτθικού ροκ, το θέμα του οποίου επικεντρωνόταν στην ιστορία δύο εκπεσόντων Αγγέλων.

akRa:
Τι σημαίνει για σένα η Τέχνη;
Πως την οριοθετείς σε σχέση με τον ψυχισμό σου;

J.B.:
Για μένα η αληθινή Τέχνη είναι το καθαρότερο ίσως μέσο επικοινωνίας, από τη στιγμή που μπορεί να ανασύρει και να μεταφέρει συναισθήματα. Γι’ αυτό πιστεύω πως αποτελεί τον καλύτερο τρόπο επικοινωνίας με το περιβάλλον, είτε αυτή είναι προϊόν άλλων ατόμων, είτε πρόκειται για εκδήλωση της ίδιας της φύσης... Νομίζω ακόμα πως η Τέχνη είναι που σε βοηθάει να αυτοπροσδιοριστείς, ανάλογα με τις χορδές που ευαισθητοποιούνται και ταλαντεύονται μέσα σου, κάθε φορά που στέκεσαι γυμνός απέναντί της.
Απ’ την άλλη, όταν την χρησιμοποιείς ο ίδιος για να εκφραστείς, στ’ αλήθεια βιώνεις τη θεουργική πράξη της δημιουργίας, μια μαγική δύναμη, που σαν ποτάμι ρέει με ορμή μέσα σου και βγαίνει σαν καταρράκτης για να γεννήσει κόσμους που είναι φτιαγμένοι από αληθινά συναισθήματα...

akRa:
Στην μέχρι τώρα πορεία σου υπήρξαν καλλιτέχνες που
άσκησαν μέγιστη επιρροή πάνω σου
(φωτογράφοι, συγγραφείς, ζωγράφοι, μουσικοί κλπ);

J.B.:
Φυσικά, υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες που θαυμάζω και αγαπώ, και που με επηρέασαν -συνειδητά και μη- σε κάποια φάση της ζωής μου... Ανάμεσα στα ονόματα που έρχονται πρώτα στο μυαλό μου, από συγγραφείς της λογοτεχνίας του τρόμου, κυρίως οι Stephen King και Clive Barker, κι από παλιότερους, οι Arthur Conan Doyle, Bulwer Lytton, Lovecraft, Poe, Cervantes, αλλά και πολλοί άλλοι.
Από ζωγράφους, κυρίως ο Gustav Dore και ο Hans Holbein, ίσως ακόμα και ο Giger...
Όσον αφορά στη φωτογραφία, ο εκπληκτικός Simon Marsden, η προσέγγιση του οποίου στην καλλιτεχνική αποτύπωση ατμοσφαιρικών τόπων είναι μοναδική.
Στη μουσική, οι Dead Can Dance και βέβαια οι κλασικές μπάντες του old school γοτθικού ροκ (Fields of the Nephilim, The Sisters of Mercy, The Mission), αλλά και κινηματογραφικοί συνθέτες, όπως ο πρόσφατα χαμένος, James Horner, και ο Christopher Young...
Σε κάποιο βαθμό, νομίζω πως έχω σίγουρα επηρεαστεί κι από σκηνοθέτες όπως ο Roger Corman και ο John Carpenter, αλλά και ηθοποιούς, όπως οι Vincent Price, Christopher Lee, Peter Cushing.
Όλοι αυτοί με έκαναν νομίζω από πολύ νωρίς να βρω αρκετά φιλόξενο χώρο στη γοτθική κουλτούρα...

akRa:
Ποια είναι τα σχέδια σου για το υπόλοιπο της χρονιάς
και ποιοι οι απώτεροι στόχοι σου για το μέλλον;

J.B.:
Η αλήθεια είναι ότι το 2015, σχεδόν πέρασε πλέον. Ήδη μπορώ να πω ότι έζησα μια αρκετά ενδιαφέρουσα χρονιά, που ελπίζω να συνεχιστεί και στους επόμενους 3 μήνες. Μέσα σ' αυτούς, θα ήθελα να καταφέρω να πραγματοποιήσω όσο γίνεται περισσότερα ταξίδια, στην Ελλάδα, και το εξωτερικό, από αυτά που σχεδιάζω.
Στο κοντινό μέλλον, ελπίζω να ολοκληρώσω και τα projects που παραμένουν ανοιχτά, όπως κάποια από τα σημαντικά βιβλία που λέγαμε νωρίτερα, στα οποία δουλεύω εδώ και αρκετό καιρό.
Αλλά και την επεξεργασία του πλούσιου οπτικοακουστικού υλικού από τα ταξίδια και τις έρευνες που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια, που εφόσον ολοκληρωθεί το μοντάζ, ίσως μπορεί να αξιοποιηθεί ακόμα και ως σειρά ντοκιμαντέρ. Αυτό που μας λείπει κυρίως είναι ο απαραίτητος ελεύθερος χρόνος, αλλά νομίζω πως σύντομα θα βρεθεί.

…………………………………..

*συνέντευξη: Ellada Kralli
** επιμέλεια: 2Π
akRa magazine