Συνέντευξη "εφ' όλης της ύλης" στη δημοσιογράφο, Εύη Τσολάκη...

Περί "κυνηγιού φαντασμάτων" και δήθεν "ερευνητών του παραφυσικού"

Έχοντας περισσότερο από 30 χρόνια ενασχόλησης με τον χώρο του μυστηρίου και του παράξενου, έχω δει πολλούς ψεύτες και υποκριτές να έχουν καταφέρει να βρουν μια αρκετά φιλόξενη στέγη σ' αυτόν... Όχι, δεν "είμαστε όλοι απατεώνες!", όπως κάποτε δήλωνε ο μακαρίτης και κατά τ' άλλα συμπαθής, Ιωάννης Φουράκης, όμως δεν είναι και λίγοι αυτοί που είναι...  Αυτό ωστόσο δεν ήταν κάτι που μ' επηρέασε ιδιαίτερα -όχι άμεσα τουλάχιστον, έμμεσα σαφώς και είναι κάτι που κοστίζει σε όλους όσους ασχολούνται μ' αυτόν τον χώρο-, γιατί πάντα προσπαθούσα να μείνω μακριά τους, ταγμένος ο ίδιος σε μια Γκρααλική αποστολή κι ακολουθώντας το δρόμο της αναζήτησης της Αληθειας (-Αυτήν αναζητάμε, για να απαντήσω σ' έναν παλιό φίλο που είδα πριν λίγες μέρες σε κάποια εκπομπή να αναρωτιέται σχετικά...)

Στο πλαίσιο αυτών των αναζητήσεων ασχολήθηκα με διάφορα ερευνητικά πρότζεκτ, και μερικές φορές έγινα και κοινωνός των -μικρών έστω- ψηγμάτων γνώσης και των στοιχείων που προέκυπταν από τις έρευνες αυτές, μοιραζόμενος πολλά από αυτά με τον υπόλοιπο κόσμο, τις περισσότερες φορές, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος. Ήμουν νομίζω από τους πρώτους που παρουσίασαν στο Ελληνικό κοινό την κουλτούρα της "φαντασματοθηρίας" ('ghost hunting') - μιας ονομασίας που η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν συμπάθησα -, μέσα από σχετικά δημοσιεύματα-άρθρα σε περιοδικά όπως το Strange και η Μυστική Ελλάδα (-χαρακτηριστικό παράδειγμα, ένα φωτορεπορτάζ από έρευνα που είχα κάνει με φίλους σε κάποιο στοιχειωμένο σπίτι στο Μενίδι), ή και τηλεοπτικές εκπομπές -όπως εκείνη του Ν. Μάνεση, κάποιο Κυριακάτικο πρωινό που, παρέα και τον φίλο, Βασίλη Σάιτ, παρουσιαστήκαμε -όχι κατ' επιλογήν μας- ως οι "Έλληνες κυνηγοί φαντασμάτων" με μουσική υπόκρουση φυσικά, το κομμάτι Ghostbusters...

Αυτά, την εποχή ακόμα που δεν είχαν αρχίσει να εμφανίζονται οι πρώτες Ελληνικές ομάδες "φαντασματοθηρευτών", τότε που, παρακολουθώντας τις ξένες σειρές που γνώριζαν τεράστια επιτυχία στο εξωτερικό και παρατηρώντας πως κάτι τέτοιο έλειπε από την Ελληνική τηλεόραση, είχα προτείνει στον συνεργάτη του Κ.Χαρδαβέλλα, Γιάννη Μούτσο, να κανονίζαμε κατά τη διάρκεια της εκπομπής τους ζωντανές συνδέσεις που να έδειχναν αποσπάσματα τέτοιων ερευνών σε ανάλογα μέρη -κάτι που τελικά δεν προχώρησε, αφού λίγο καιρό αργότερα, Οι Πύλες του Ανεξήγητου σταμάτησαν και το κανάλι έκλεισε.

Από εκείνη την περίοδο σε κάποιο συρτάρι πρέπει να έχω περισσότερες από 50 βιντεοκασέτες με υλικό από τέτοιες πειραματικές έρευνες που πραγματοποιήσαμε με διάφορους φίλους, στα πλαίσια του πρότζεκτ Urban Tales που είχα δημιουργήσει με αποκλειστικό σκοπό την εξερεύνηση ατμοσφαιρικών χώρων που συνήθως συνοδεύονται από ιδαιίτερους θρύλους και παραδόσεις. 

 Στη συνέχεια, όπως ήταν φυσικό, άρχισαν να εμφανίζονται και οι διάφορες εγχώριες ομάδες "κυνηγών φαντασμάτων", τις οποίες  στα πρώτα χρόνια ενθάρρυνα, ή και βοήθησα, τις φορές που αυτό μου ζητήθηκε, είτε συμβουλευτικά, είτε συμμετέχοντας ως καλεσμένος και μεταφέροντας χρήσιμες πληροφορίες ή ακόμα και ντοκουμέντα που είχα καταγράψει ο ίδιος σε παλαιότερες έρευνες στο μέρος που θα λάμβανε χώρα το επεισόδιο. Σε μια μάλιστα περίπτωση (με αφορμή κάποιο Halloween) σε μια τέτοια έρευνα συμμετείχα κι ο ίδιος, μαζί και με άλλα μέλη της ερευνητικής μου ομάδας -που συνέχιζε να λειτουργεί ως Urban Tales, ξεφεύγοντας όμως από τα στενά και περιοριστικά όρια που υπαγορεύονταν μέσα από την κουλτούρα του 'ghost hunting'. 

Στο διάστημα αυτό έγιναν κι άλλες φορές συζητήσεις για την πιθανότητα δημιουργίας κάποιας σχετικής σειράς (μάλιστα υπάρχει και υλικό από δύο-τρια σημαντικά επεισόδια, που για την ώρα παρεμένει αμοντάριστο), ενώ και πριν από 3 περίπου χρόνια με προσέγγισε ένας σκηνοθέτης από εταιρεία που ασχολούνταν με τηλεοπτικές παραγωγές και μου ζήτησε να κάνουμε μια τέτοια σειρά, που να μην περιορίζεται ακριβώς από το ghost hunting, αλλά να περιλαμβάνει έρευνα σε τέτοιους χώρους  (-παρόλο που γυρίστηκε κάποιο πιλοτικό επεισόδιο στον Πύργο της Δούκισσας της Πλακεντίας, όπως είχα προτείνει εγώ, το θέμα τελικά κόλλησε και το μεγαλύτερο μέρος του υλικού των γυρισμάτων δεν έφτασε κάν ποτέ στα χέρια μου...)

Αυτά δεν τα λέω για να διεκδικήσω τίποτα τίτλους και περγαμηνές, ουδέποτε με ένοιαζαν αυτά, και ξέρω ότι είναι άχαρο να μιλάει κανείς για τον εαυτό του, αλλά ήθελα απλά να δείξω συγκεκριμένα τη σχέση μου με τo "κυνήγι φαντασμάτων". Αλλά, γιατί σας ζαλίζω με όλα αυτά;... Γιατί πολύ απλά, χθες άκουσα έκπληκτος από κάποιο άτομο που συμμετέχει σε μια απ αυτές τις Ελληνικές ομάδες που ανεβάζουν τέτοια επεισόδια στο youtube πως είμαι...ανίδεος από 'ghost hunting'(!)... 

Με το άτομο αυτό, τα προηγούμενα χρόνια είχαμε αρκετά φιλική σχέση, είχε έρθει σε κάποια ταξίδια μαζί μου, και η αλήθεια είναι πως με είχε βοηθήσει ως καμεραμάν, αποκτώντας βέβαια ταυτόχρονα εμπειρίες κι ο ίδιος (που θα μπορούσαν νομίζω να είναι πιο πολύτιμες, αν είχε επιλέξει να τις αξιοποιήσει με καλύτερο τρόπο), αλλά τα τελευταία 2-3 χρόνια απομακρυνθήκαμε.  Αν και μιλούσαμε ανά διαστήματα σε μια κοινή ομάδα που είχαμε στο chat, έχουμε περισσότερο από 2 χρόνια να βρεθούμε από κοντά, κι αυτό κυρίως γιατί στο διάστημα αυτό, όπως παρατηρούσαν και άλλοι κοινοί φίλοι, η γενικότερη συμπεριφορά του είχε αλλάξει. Όπως είχε αλλάξει και η στάση του ως προς το θέμα του ΄ghost hunting', για την ακρίβεια είχε γίνει πιο ακραία όσον αφορά την εφαρμογή των αρχών που είχε υιοθετήσει, μια που πλέον έχοντας φύγει από δύο ομάδες στις οποίες συμμετείχε παλαιότερα, είχε φτιάξει τη δική του. Αρχές, με τις οποίες εγώ ήμουν φυσικά αντίθετος και πάντα ερχόμασταν σε αντιπαράθεση γιαυτό...

Για να μην γενικολογώ, συγκεκριμένα, ο Αντώνης  (Σκαρ, για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις) πιστεύει ότι στο 'ghost hunting' τα πάντα πρέπει να είναι σκηνοθετημένα και να εκτελούνται βάσει σεναρίου, κι αυτό φυσικά μπορεί να περιλαμβάνει και την ανακάλυψη πολυάριθμων "παραφυσικών φαινομένων", που στην περίπτωσή του, είναι (όλα) ειδικά εφέ. 

Η διαφωνία μας αυτή άλλωστε ήταν και ο λόγος που δεν δέχτηκα καμία φορά να συμμετάσχω σε κάποιο επεισόδιο της νέας του ομάδας ('The Unexpected'), παρόλο που εκείνος συνέχιζε να μου ζητάει κάτι τέτοιο, κάθε φορά. Και το ίδιο ακριβώς έκανα και στο τελευταίο επεισόδιο που μαζί με την ομάδα του γύρισε πριν λίγες μέρες στη Βενετία, και στο νησί Ποβέλια (-που στα πλαίσια του πρότζεκτ Urban Tales, με τη Μαρία είχαμε ερευνήσει οι ίδιοι πριν από δύο χρόνια...) Η απάντησή μου κάθε φορά ήταν η ίδια, ήθελα να τον βοηθήσω, αλλά δεν θα δεχόμουν να συμμετάσχω, αν δεν εξαφανίζονταν εκείνα τα στοιχεία που με ενοχλούσαν τόσο πολύ -κυρίως οι θεατρικές υπερβολές, και τα πλασματικά "ευρήματα". Αλλά ο Αντώνης, που όπως δε διστάζει να ακόμα παραδεχτεί, θεωρεί το ψέμα απαραίτητο μέσο για την επιτυχία, δεν είχε απολύτως καμία διάθεση να αλλάξει κάτι στις αρχές με τις οποίες προσεγγίζει το 'ghost hunting'... Ούτε ακόμα δεχόταν να δηλώσει δημόσια στα βίντεο και στη σελίδα του ότι αυτά που δείχνει στα επεισόδιά του είναι καθαρά fiction και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με έρευνα. Και δεν είχε κανένα πρόβλημα μ' αυτό. Aυτό ακριβώς που είχε επιλέξει να κάνει ο ίδιος, ισχυριζόταν πως το ακολουθούν όλες οι αντίστοιχες ομάδες (κάτι που προσωπικά δεν πιστεύω, ασχέτως αν σε αρκετά σημεία διαφωνώ και με τις δικές τους πρακτικές) και, όπως επέμενε να λέει, ήταν αυτονόητο πως συμβαίνει, από τη στιγμή που υπήρχε σκηνοθεσία και είναι ανόητος όποιος δεν το καταλαβαίνει...

Τις τελευταίες μέρες λοιπόν η διαφωνία μας αυτή κορυφώθηκε, ειδικά με αφορμή τη συζήτηση που κάναμε για το τελευταίο επεισόδιο, στην Ποβέλια, όταν του ζητούσα να μην γεμίσει το επεισόδιο με παραμύθια και μπούρδες, καθώς ένιωθα πραγματική λύπη που τόσο ιδιαίτερα μέρη όπως αυτό, μέρη που έχω ζήσει την μυστηριακή τους ατμόσφαιρά τους από κοντά, με τέτοιες συμπεριφορές κακοποιούνται και ξεφτυλίζονται,  με τη δυναμική τους να αποδομείται... Και την ίδια στιγμή ακριβώς, προσπαθούσα μάταια να του εξηγήσω ότι αυτή η συμπεριφορά μειώνει γενικότερα και σε μεγάλο βαθμό την αξιοπιστία του χώρου, με αποτέλεσμα όσοι ασχολούνται με το παράξενο (-κι ανάμεσά τους φυσικά κι εγώ-) να έχουν να αντιμετωπίσουν τη δισπιστία μεγάλης μερίδας του κόσμου και να θεωρούνται από πολλούς τσαρλατάνοι κι απατεώνες... Πριν από μερικά χρόνια, είχα τσακωθεί με κάποιον συγγραφέα-λάτρη του βουνού της Πεντέλης, επειδή έβαζε όλους όσους ασχολούνται με το παράξενο σ' ένα τσουβάλι και τους αποκαλούσε "απατεώνες", έχοντας ως γνώμονα τον... Αντώνη, που κάποτε στη σπηλιά του Νταβέλη του είχε πει  πως στο επεισόδιο που γύριζε ισχυριζόταν ότι εκεί γίνονται "σατανικές τελετές", γιατί στον κόσμο αρέσουν τα ψέματα... Κάτι που ο Αντώνης εξακολουθεί φυσικά να υποστηρίζει σε κάθε μας συζήτηση.

Μέσα σε ένα διήμερο επίμονων αντιπαραθέσεων λοιπόν, η διαφωνία μου με τον Αντώνη εξελίχθηκε σε σοβαρό καβγά, καθώς η απάντησή του κάθε φορά που του έλεγα ότι οφείλει να ξεκαθαρίσει στο κοινό του πως αυτό που κάνει είναι fiction, ήταν πως δεν χρειάζεται, αφού ο κόσμος το ξέρει, γιατί είναι αυτονόητο... Και δεν κατάφερα να αλλάξω κάτι ούτε όταν έκανα μια στατιστική ερώτηση στη σελίδα Urban Tales, απ' όπου φαινόταν καθαρά ότι τουλάχιστον το 90% των ατόμων που παρακολουθούν επεισόδια ghost hunting Ελληνικών ή ξένων ομάδων θεωρεί πως βλέπει πραγματική έρευνα, κι όχι κάτι θεατρικό. Κι αυτό ήταν μια μικρή στατιστική έρευνα που έγινε στην ομάδα Urban Tales, που περιλαμβάνει κάπως πιο επιλεγμένα μέλη, φανταστείτε τι ποσοστό θα έδειχνε η σελίδα του, όπου το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είναι 15άχρονα...

Ο Αντώνης επιμένει να αρνείται να δεχτεί να κάνει οποιαδήποτε τέτοια δήλωση, ίσως γιατί ξέρει ότι έτσι ενδεχομένως να χάσει ένα μέρος του κοινού του, αφήνοντας έτσι να δημιουργείται η εντύπωση πως αυτό που κάνει με την ομάδα του είναι πραγματική έρευνα κατά τη διάρκεια της οποίας καταγράφονται πραγματικά αλλόκοτα φαινόμενα -με αποτέλεσμα η ομάδα του πλέον να παρουσιάζεται σε άρθρα από κάποιους δημοσιογράφους ως "ομάδα ερευνητών του παραφυσικού"(!)- (φυσικά υπό την ανοχή του), και απλά θεωρεί ότι όποιος δεν καταλαβαίνει ότι όλα όσα δείχνει στα επεισόδιά του είναι θεατρικά και στηρίζονται σε ψεύτικα εφέ, είναι "βλάκας"!...

 Τα γράφω αυτά, έχοντας φυσικά προ-πολλού ενημερώσει τον Αντώνη για τις προθέσεις μου, θέλοντας να εξηγήσω σε όλους μου τους φίλους, ή και όσους παρακολουθούν τα βίντεο του Αντώνη, αυτό που ποτέ δεν θα τους εξηγήσει αυτός... Ότι όλα είναι θεατρικά, σκηνοθετημένα, με ψεύτικα εφέ, μερικές φορές ακόμα και σε ψεύτικους χώρους (-για παράδειγμα, το σπίτι του παππού του, που για τις ανάγκες κάποιου επεισοδίου είχε "στοιχειώσει" από μάγια). Και με αυτό το δεδομένο κατά νου, τους καλώ να συνεχίσουν να παρακολουθούν αυτήν την, μια κατά τα άλλα, διασκεδαστική σειρά μυστηρίου (ειδικά το επεισόδιο στη Βενετία, πιστεύω σίγουρα θα είναι καλογυρισμένο), αλλά να μην πιστέψουν ότι αυτό που βλέπουν είναι πραγματική έρευνα. Και να θυμόνται πως αυτοί που παίζουν, -καλοί ή κακοί σ' αυτό που κάνουν, δεν έχει σημασία-, είναι ηθοποιοί. Και όχι ερευνητές!... Δεν πρόκειται να δει ποτέ κανείς "φαντάσματα" στα βίντεο της ομάδας του Αντώνη, γιατί πολύ απλά, ο Αντώνης δεν ψάχνει για φαντάσματα, αλλά για views.

Αυτά, γιατί νομίζω πως ο χώρος έχει πολύ μπερδευτεί και πρέπει κάποια στιγμή να ξεκινήσει κάποιος διαχωρισμός, να θυμηθεί ο καθένας τι είναι και τι δεν είναι, και ν' αρχίσουν να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους... Λυπάμαι που αναγκάζομαι να κάνω την αρχή έτσι. Αγαπώ τον Αντώνη σαν φίλο, αλλά αγαπώ ακόμα περισσότερο τον χώρο της αναζήτησης και του παράξενου, και επειδή ακριβώς ασχολούμαι μ' αυτόν για περισσότερα από 30 χρόνια, θεωρώ χρέος μου, στον βαθμό που μπορώ, να τον προστατέψω. Νομίζω πως αρκετά τον αφήσαμε έρμαιο στην τύχη του, σκοπός μου είναι να συνεχίσω να το κάνω, και θα το κάνω σταυροφορικά, όχι μόνο με τον Αντώνη, με τον οποίον δεν έχω κάποια προσωπική εμπάθεια, αλλά με κάθε έναν που βρίσκω να κάνει ζημιά στον χώρο, μέχρι αυτός να καθαρίσει... Κι όποιος θέλει, ας ακολουθήσει το παράδειγμά μου κι ας βοηθήσει να κάνουμε το ίδιο, μήπως καταφέρουμε να ξαναπάρουμε λίγη από τη χαμένη αξιοπιστία πίσω.

Κλείνω, με ένα μικρό ηχητικό απόσπασμα από ένα βίντεο που είχαμε γυρίσει μαζί πριν από κάμποσα χρόνια, ενώ περιφερόμασταν σ' ένα σκοτεινό χώρο, στις Κατακόμβες των Καπουτσίνων, στο Παλέρμο. Απλά για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα. Με τον Αντώνη όπως θα ήθελα να τον θυμάμαι...  

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


 
(Update 29/12/19:)Για την ιστορία, στο πρώτο live streaming των   THE UNEXPECTED, ο Αντώνης μετά από ερώτηση κάποιου εκείνων που συμμετείχαν στο chat, αναφέρθηκε στη διαφωνία μας. εδώ και εδώ... 

Ανάμεσα σε άλλα, ο Αντώνης παραδέχεται δημόσια ότι δεν είχε ποτέ, ούτε έχει και τώρα κανένα απολύτως ενδιαφέρον για το "παραφυσικό", και δεν τον ενδιαφέρει αν υπάρχουν φαντάσματα. (Σχετικό αποσπάσματα εδώ, εδώ και εδώ...)

Επίσης σε μια στιγμή...κρίσης ειλικρίνειας, απαντώντας σε κάποιο σχόλιο, ο Αντώνης ομολογεί πως αυτό που κάνουν είναι βίντεο για το you tube, από τα οποία δεν πρέπει να περιμένει κανείς να μάθει την αλήθεια και πως δεν είναι ερευνητές... (Το σχετικό απόσπασμα εδώ)
Έστω κι αν το motto της ομάδας λέει..."Investigating locations that are reported to be haunted / All episodes are filmed by 100% original and new video footage"
Σε άλλο σημείο όμως ο Αντώνης διαβεβαιώνει πώς οι καταγραφές που κάνουν δεν είναι στημένες...(το σχετικό απόσπασμα εδώ)


Στη σελίδα της ομάδας τους και κάτω απ' το βίντεο του you tube έκανα δύο σχετικά σχόλια...

(ΣΧΟΛΙΟ Α : ) ΜΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕΤΑΞΎ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΣΕ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ, ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΕΔΩ... https://jonathan-bright-paranormal.blogspot.com/2019/11/blog-post.html ΑΠΟ ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ, ΄ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ GHOST HUNTING' ΞΕΡΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, ΕΧΩ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΑΠΟ ΔΕΚΑΔΕΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΕΙΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΝ ΜΟΝΟ ΜΕ ΒΑΦΤΙΣΙΑ ΚΑΙ ΓΑΜΟΥΣ... ΑΠΛΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ (ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΒΑΦΤΙΣΙΑ ΚΑΙ ΓΑΜΟΥΣ). Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΑΙΤΙΑ ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ ΜΑΣ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΗΤΑΝ ΟΙ ΨΕΥΔΕΙΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ, ΜΕ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΕΓΩ ΚΑΘΕΤΑ ΔΙΑΦΩΝΩ, ΕΝΩ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΦΟΥ ΕΤΣΙ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ G.H. (ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΔΩ, ΔΗΜΟΣΙΑ, ΣΤΟ 16:40 ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΜΕΝΕΣ ΟΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ....https://youtu.be/dUofQaoNbnM?t=1000 ). ΑΠΟΦΑΣΕΙΣΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΣ ΠΡΩΤΑ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΣΤΕ ΩΣ 'ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ' (Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟ ΑΡΝΕΙΤΑΙ, ΑΛΛΑ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΕΧΕΙ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ, ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ Η ΟΜΑΔΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ... ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ, ΣΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ GHOST HUNTING EINAI ΕΙΔΙΚΑ ΕΦΕ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ) ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΜΕΤΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ...

(ΣΧΟΛΙΟ Β : ) 

Επίσης, Χρήστο (Χρόνια Πολλά και για τη γιορτή σου), σχετικά με αυτό που λες εδώ, επειδή εγώ είχα δώσει αυτήν την πληροφορία στον Αντώνη, όταν σε πρόσκλησή του να συμμετάσχω στο σχετικό επεισόδιο που θα γυρίζατε στο Σανατόριο της Πάρνηθας, του είχα απαντήσει αρνητικά, (συμβουλεύοντάς τον μάλιστα να μην το κάνετε γιατί εξαιτίας του περιστατικού προ τριετίας που είχε προκαλέσει και την περίφραξη των εισόδων του κτηρίου, θα μπορούσατε μετά να έχετε νομικά προβλήματα...), κι επειδή αυτά ΔΕΝ είναι μαλακίες κι ας το έχεις ψάξεις εσύ καλά το θέμα όταν έκανες ρεπορτάζ, ρίξε μια ματιά εδώ που υπάρχουν κάμποσα σχετικά ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ. σχετικά με το θανατηφόρο ατύχημα στο Ξενία...

Φυσικά -παρά τις διαβεβαιώσεις του Αντώνη ότι δεν σβήνει ποτέ κανένα σχόλιο- τα σχόλιά μου διαγράφηκαν... 

 

Συνέντευξη στον Χάρη Καραλιώτα και την ομάδα The Codex Cultux Concept

(αναδημοσίευση από τη σελίδα της ομάδας The Codex Cultus Concept) 

August 12, 2016

Χ. Καραλιώτας

Σήμερα έχουμε τη μεγάλη χαρά να φιλοξενήσουμε τον Jonathan Bright σε μία συνέντευξη που έδωσε στη σελίδα του The Codex Cultus Concept. Μία συνέντευξη με το χέρι στη καρδιά, ας μην μακρηγορούμε λοιπόν και πάμε στον Jonathan Βright.

1)    Αγαπητέ Jonathan, καταρχήν σε ευχαριστούμε για την τιμή που κάνεις στην ομάδα μας με αυτήν σου τη συνέντευξη. Είσαι από τους πρώτους στην Ελλάδα που έφεραν την έρευνα του παραφυσικού και το Urban exploration σε σοβαρά στάνταρ σαν αυτά του εξωτερικού. Ποια ήταν για εσένα η κινητήριος δύναμη για να ασχοληθείς με αυτού του είδους την έρευνα;

Με τη σειρά μου, ευχαριστώ για τη φιλοξενία. «Κινητήριος δύναμη» για κάθε αναζήτηση, εξερεύνηση ή έρευνα που κάνω είναι η εσωτερική μου ανάγκη να γνωρίσω όσο μπορώ καλύτερα το μυστήριο της ζωής και της ύπαρξης γενικότερα. Πολλοί πιστεύουν πως οι «υπαρξιακές» ανησυχίες οφείλουν να ξεπερνιώνται κατά το πέρασμα από την εφηβεία, όμως από τη στιγμή που έχουμε κληθεί να συμμετάσχουμε σ’ αυτό το «κοσμικό παιχνίδι», ακόμα και αυτή η ελλιπής έστω εικόνα της πραγματικότητας που συνθέτουμε από όλα όσα γνωρίζουμε την κάθε στιγμή, θεωρώ πως είναι απαραίτητη για τον αυτοπροσδιορισμό της θέσης και του ρόλου μας στον κόσμο. Αυτή λοιπόν ακριβώς η συνειδητοποίηση δεν αφήνει χώρο για συμβιβασμούς, κι έτσι, με κίνδυνο να βρεθώ κλειδωμένος έξω απ’ τον «Παράδεισο» και σαν τον Φάουστ να χάσω κι εγώ την «ψυχή» μου, εξακολουθώ να δίνω ιδιαίτερη προσοχή στη φωνή που με παρακινεί σε διαρκή αναζήτηση και να ακολουθώ (ίσως, ενίοτε και να ανοίγω) αυτά τα λυκοφωτισμένα μονοπάτια, ακόμα κι όταν το μόνο φως που φέγγει εκεί είναι η αντανάκλαση της εσωτερικής φλόγας που συνεχίζει να καίει...
Ο δρόμος αυτός είναι συνήθως μοναχικός, αλλά σίγουρα υπάρχουν -και υπήρχαν ανέκαθεν- κι άλλοι που τον έχουν επιλέξει, φυσικά και εδώ, στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν είμαι στ’ αλήθεια τόσο πρωτοπόρος όσο με παρουσιάζεις, σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι  σύγχρονοι ερευνητές με σημαντικό και πλούσιο έργο στο ενεργητικό τους, όπως υπήρχαν και παλαιότερα κορυφαίοι αναζητητές που έγιναν γνωστοί στο εξωτερικό -τρανό παράδειγμα τον προηγούμενο αιώνα, ο Άγγελος Τανάγρας.

2)    Πώς βλέπεις την αντιμετώπιση που έχει το ελληνικό κοινό πάνω στα θέματα του παραφυσικού; Αν και λαός με τεραστία ιστορία και λαογραφία παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ταμπού;

Η Ελλάδα γεωγραφικά αποτελεί έναν τόπο σύγκρουσης Ανατολικών και Δυτικών παραδόσεων. Σ’ εμάς ο Ευρωπαϊκός διαφωτισμός έφτασε με καθυστέρηση, και στην προσπάθεια εξευρωπαϊκισμού του κράτους μετά την απελευθέρωση από τον πολύχρονο τουρκικό ζυγό, θυσιάστηκαν οι «παλιές» αντιλήψεις, με αποτέλεσμα να μετατραπούν οι ίδιες, όπως λες, σε ταμπού, για τις νεότερες γενιές. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που μου έρχεται τώρα στο νου είναι το φαινόμενο και η σχετική παράδοση των «δροσουλιτών» στην Κρήτη. Κατά τη διάρκεια της μεγάλης έρευνας που πραγματοποιήσαμε εκεί με τον φίλο και συνεργάτη Θανάση Βέμπο, γρήγορα διαπιστώσαμε την ύπαρξη κάποιου χάσματος όσον αφορά την στάση προς το συγκεκριμένο θέμα ανάμεσα στις νεότερες και τις παλαιότερες γενιές. Οι πιο νέοι, είχαν αποκοπεί εντελώς από τους «δροσουλίτες» και τους αντιμετώπιζαν ως τοπική παράδοση, μια ιστορία που έλεγαν οι παλιοί, και σχεδόν πάντα αναφέρονταν στον όρο προφυλαγμένοι πίσω απ’την ασπίδα κάποιου μηδιάσματος... Οι παλαιότεροι, αντίθετα, και πολύ περισσότερο εκείνοι που είχαν φτάσει σε μια αρκετά μεγάλη ηλικία, είχαν προσωπικές μαρτυρίες να διηγηθούν και ανεξάρτητα από την όποια ερμηνεία μπορεί να έδιναν, ήταν βέβαιοι πως οι «δροσουλίτες», ακόμα κι αν τις τελευταίες δύο-τρεις δεκαετίες έχουν χαθεί, υπήρξαν ένα πραγματικό φαινόμενο...   

Πέρα απ’ αυτό πάντως, νομίζω πως το πρόβλημα που περιγράφεις δεν έχει αποκλειστικά τοπικό χαρακτήρα αλλά, τουλάχιστον σε κάποιον βαθμό, είναι παγκόσμιο. Και προέρχεται κυρίως από τη γενικότερη τάση της εποχής που στρέφεται εναντίον των παραδόσεων ως μέρος της γενικότερης απαξίωσης κάθε κατάλοιπου του «παλαιού κόσμου». Ίσως φταίει η μαζική συσσώρευση των πληθυσμών στις πόλεις, που έχει ως αποτέλεσμα την χαλάρωση των δεσμών που υπήρχαν πάντα με τη φύση και την απομάκρυνση του ανθρώπου απ’αυτήν. Και οι παραδόσεις ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες μαζί της. ...Μαγεμένα ρυάκια μέσα στα οποία λούζονται οι «νύμφες» τις φεγγαρόλουστες νύχτες, πανάρχαια δέντρα και σκοτεινά δάση που τη νύχτα κυκλοφορούν κάθε λογής «στοιχειά», ιερά σπήλαια, στοιχειωμένα πηγάδια, «διαβολογέφυρα», τόσες πολλές παραδόσεις που σχετίζονται με τη φύση, και που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια πεθαίνουν μαζί της... 

Στη χώρα μας, η αστυφιλική αυτή τάση δημιουργήθηκε σε πιο πρόσφατες εποχές, κι έτσι η αντίδραση στα «παλιά» δεδομένα, με την πρόφαση της απαγκίστρωσης από δεισιδαιμονίες που κρατούσαν στάσιμο τον ανθρώπινο νου, φαίνεται μεγαλύτερη.

3)    Είσαι γνωστός στο εξωτερικό, αν δεν κάνω λάθος και διόρθωσε με σε παρακαλώ έκανες το μεγάλο σου ξεπέταγμα στο χώρο με μία θρυλική φωτογραφία με το τέρας του Λοχ Νες. Μίλησε μας για αυτό.

Δεν ξέρω αν θα το χαρακτήριζα ακριβώς έτσι, αλλά σίγουρα, η φωτογραφία στο Λοχ Νες, στην οποία πιστεύω πως έχει καταγραφεί το φαινόμενο που έχει δημιουργήσει τον σχετικό θρύλο, έτυχε μεγάλης προβολής από τα διεθνή μέσα. Αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο, αφού το θέμα των «λιμναίων τεράτων» και βέβαια της «Νέσι», που είναι και το διασημότερο, εδώ και πολλές δεκαετίες έχει καθιερωθεί ως ένα από τα κλασικά παγκόσμια μυστήρια. Για μένα ήταν πολύ σημαντικό ότι αποτέλεσε την αφορμή για τη συνεργασία μου με το πιο ιστορικό ίσως περιοδικό του χώρου, Fortean Times, με τη δημοσίευση του σχετικού μου άρθρου σ’ ένα επετειακό τεύχος, που γιόρταζε τα 40 χρόνια κυκλοφορίας του, αλλά και τα 80 χρόνια από τις πρώτες εμφανίσεις της «Νέσι» στην νεότερη εποχή.
Με τη συγκεκριμένη φωτογραφία ασχολήθηκαν ακόμα τα μεγαλύτερα sites και blogs του χώρου της αναζήτησης σε όλο τον κόσμο, ενώ αποτέλεσε και αφορμή για την συμμετοχή μου στο Πρώτο Φεστιβάλ Παραφυσικού της Σκωτίας πριν 2 χρόνια, όπου είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω και τη δική μου θεωρία/εκτίμηση για τη φύση της «Νέσι» και των λοιπών λιμναίων «τεράτων» -ο τίτλος της παρουσίασης ήταν «Είναι η Νέσι παραφυσικό φαινόμενο;». (-Περισσότερα σχετικά με την ιστορία της φωτογραφίας και τις δικές μου σχετικές θεωρίες μπορεί κανείς να διαβάσει σε Αγγλικό κείμενο, στο blog όπου ανά διαστήματα δημοσιεύω νέα και ενδεικτικό φωτογραφικό υλικό από τις έρευνες που πραγματοποιώ είτε μόνος, ή με την βοήθεια φίλων, τις οποίες υπογράφουμε με τον τίτλο, Urban Tales...)

Στην Ελλάδα το θέμα είχε μικρότερη προβολή και παρόλο που η είδηση δημοσιεύτηκε από κάποια γνωστά ειδησιογραφικά blogs, νομίζω πως ο κόσμος εδώ εξακολουθεί να με ξέρει περισσότερο από άλλα θέματα που στο παρελθόν έχω αναδείξει (π.χ. για το ζήτημα της «Σκιάς» και το φαινόμενο της «μόρας», σχετικά με το οποίο μέρος μιας παλιάς μου συνέντευξης κάθε τόσο... επαν-ανακαλύπτεται και ανά τακτά διαστήματα κάνει έναν γύρο στα blogs). Στη Σκωτία όμως, το θέμα της «Νέσι» είναι πάντα επίκαιρο κι ενδιαφέρον, σε σημείο που η επιστροφή μου στη χώρα για το Συνέδριο έφτασε να προβληθεί ακόμα και από τον Οργανισμό Τουρισμού (VisitScotland), που δημοσίευσε σχετική ανακοίνωση (press release), και φυσικά τράβηξε το ενδιαφέρον όλων των γνωστών Βρετανικών εφημερίδων που αναδημοσίευσαν τη φωτογραφία...

Πάντως, η σχέση μου με το Λοχ Νες δεν είναι το μόνο θέμα για το οποίο το όνομά μου έχει ακουστεί στο εξωτερικό.

4)    Πριν από λίγο καιρό συμμετείχες σε ένα project μαζί με τον παγκοσμίου φήμης Ελληνικής καταγωγής Giorgio Tsoukalos από τις εκπομπές του Ancient Aliens στο History Channel. Μίλησε μας τόσο για την εμπειρία σου αυτή με τον κύριο Tsoukalo αλλά και για το θέμα της συνεργασίας σας.

Η εμπειρία ήταν εξαιρετική και αρκετά χρήσιμη, γιατί είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε μια πολύ αξιόλογη παραγωγή ενός τόσο μεγάλου καναλιού, και να δω για λίγες μέρες από κοντά πόσο προσεγμένη κι επαγγελματική δουλειά γίνεται όταν υπάρχει σωστός σχεδιασμός που υποστηρίζεται από ένα ικανότατο team και φυσικά, το ανάλογο μπάτζετ.  Τα εν λόγω γυρίσματα έγιναν πριν δύο καλοκαίρια στη Σαντορίνη και αφορούσαν ένα τμήμα του πιλοτικού επεισοδίου της σειράς In Search of Aliens, που εξέταζε τον θρύλο της Ατλαντίδας. Εκεί λοιπόν κλήθηκα να ξεναγήσω τον Giorgio στη Θήρα και στα μυστικά της -ένα θέμα που άλλωστε είχα διερευνήσει και πριν από πολλά χρόνια, σε κάποιο πολυσέλιδο άρθρο που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Strange.

Το κομμάτι που είχε εξ’ αρχής σχεδιαστεί να αφιερωθεί στην Σαντορίνη ήταν μόλις το ένα τρίτο του επεισοδίου, με συνολική διάρκεια 12-13 λεπτά, κι έτσι, παρόλο που τα γυρίσματα στο Ακρωτήρι και την παλιά Θήρα κράτησαν δύο-τρεις μέρες, τελικά χρησιμοποιήθηκε ένα μικρό μέρος απ’ αυτά που είχαμε πει και με πολύ συνοπτικό τρόπο. Ο Giorgio πάντως έδειξε πολύ ευχαριστημένος από τις συζητήσεις μας, κι ομοίως μπορώ να πω πως κι εγώ τον εκτίμησα πολύ περισσότερο ως προσωπικότητα των media, αλλά και ως άνθρωπο, γνωρίζοντάς τον από κοντά.  Περισσότερα σχετικά με τη συμμετοχή μου στη σειρά μπορεί κανείς να βρει στο προσωπικό μου blog, Jonathan Bright's Portal...

5)    Έχεις ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, από Αγγλία, Τσεχία, Ουγγαρία, Ρουμανία κτλ. Ποιες εμπειρίες σου ερευνητικές σου έμειναν πιο πολύ χαραγμένες από το εξωτερικό και γιατί;

Όλα αυτά τα ταξίδια ήταν πολύ σημαντικά και άφησαν πολύ όμορφη αίσθηση, αφού μέσα απ’ αυτά εκπληρώθηκαν κάποιοι σημαντικοί στόχοι, ή μερικές φορές ακόμα και όνειρα πολλών χρόνων –όπως έγινε με την επίσκεψή μου στο Rosslyn Chapel, ή στο εκπληκτικό κάστρο Eilean Donan και το γειτονικό Νησί του Skye. Τα ταξίδια στη Σκωτία γενικότερα ήταν απίστευτες εμπειρίες, κυρίως επειδή πάντα ένιωθα κάποιον ισχυρό δεσμό να με δένει με τη συγκεκριμένη γωνιά της Ευρώπης. Η διανυκτέρευση και η έρευνα σε κάποιο «στοιχειωμένο» κάστρο του 16ου αιώνα στα Χάιλαντς, η επίσκεψη στα υπόγεια τούνελ του Εδιμβούργου, η νυχτερινή και αρκετά ατμοσφαιρική περιήγηση στο παλιό νεκροταφείο του Μπολέσκιν, στο Λοχ Νες, κάτω ακριβώς από το θρυλικό ομώνυμο σπίτι που κάποτε ανήκε στον Άλιστερ Κρόουλι, και αργότερα στον Τζίμυ Πέιτζ… Όλα αυτά έχουν αφήσει όχι μόνο φοβερές εντυπώσεις βαθιά χαραγμένες μέσα μου, αλλά και μερικά σημαντικά ντοκουμέντα που καταγράφηκαν κατά τη διάρκεια των ερευνών. Βέβαια μεγάλη ικανοποίηση άφησε η έρευνα και στο άλλο θρυλικό σπίτι του Κρόουλι, στο ερειπωμένο «Αβαείο του Θελήματος», στην Σικελία, ίσως επειδή μέχρι την τελευταία στιγμή δεν γνωρίζαμε σίγουρα αν θα βρίσκαμε τρόπο να μπούμε, και τελικά καταφέραμε να βρούμε δίοδο και έστω και για λίγο ν’ αφουγκραστούμε έναν χώρο με τόσο ιδιαίτερη ιστορία...

 

Θυμάμαι ακόμα την ένταση με την αρκετά ανεβασμένη αδρεναλίνη, ένα βράδι που με τη Μαρία Καλφοπούλου, βρεθήκαμε να εξερευνούμε μόνοι, και με μόνο φως το φλας των φωτογραφικών μας μηχανών, τις υπόγειες στοές κάτω από τον λόφο όπου ήταν χτισμένο ένα παλιό και, σύμφωνα με τις παραδόσεις επίσης «στοιχειωμένο» Καστέλλο, σε ένα προάστιο της Ρώμης. Ή, τη διανυκτέρευσή μας στο εξίσου ιστορικό και ατμοσφαιρικό ξενοδοχείο, U Prince, ένα κτίριο του 12ου αιώνα, στο κέντρο της παλιάς πόλης της Πράγας -που όπως ξέρω άλλωστε, κι εσύ γνωρίζεις καλά...  Αλλά και οι εξορμήσεις στη Ρουμανία ήταν πολύ σημαντικές. Η μεταμεσονύκτια έρευνα που έκανα πριν από μερικά χρόνια στο πανέμορφο κάστρο Κόρβιν -εκεί που λέγεται πως είχε κάποτε μείνει φυλακισμένος ο διάσημος, Βλαντ. Πιο πρόσφατα, η περιήγησή μας ακόμα και σε μη επισκέψιμους χώρους, μετά το κλείσιμο των πυλών του θρυλικού Μπραν, όταν πλέον το κάστρο έμεινε ήρεμο και άδειο από τους τουρίστες... Ή, ακόμα η βραδινή μας έρευνα στο μυστηριώδες δάσος Hoia Baciu, -που μου χάρισε και ένα αρκετά ενδιαφέρον αναμνειστικό-, την τελευταία φορά που επισκεφτήκαμε την Τρανσυλβανία, τον περασμένο Μάιο…

Ξέρεις, ορισμένα από αυτά τα μέρη ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να μην υπάρχουν (–όπως για παράδειγμα το σπίτι στο Μπολέσκιν, που λέγαμε πριν, που τον περασμένο χειμώνα δυστυχώς έπεσε θύμα πυρκαγιάς από άγνωστη αιτία...), επομένως ένας επί πλέον λόγος για να νιώθουμε ικανοποιημένοι είναι πως όλα αυτά προλάβαμε να τα δούμε από κοντά και να ζήσουμε –ή και να κρατήσουμε- κάτι από την ατμόσφαιρά τους...

6)    Φυσικά η ίδια ερώτηση αλλά τώρα όσον αφορά την Ελλάδα. Έχεις τρομάξει ποτέ τόσο που να είπες τι κάνω εδώ;

Χμμμ, αυτό πρέπει να το έχω πει κάνα-δυό φορές, αλλά νομίζω μάλλον από αγανάκτηση, και δεν αφορούσε κάποιο συγκεκριμένο μέρος, αλλά μάλλον τη χώρα (-για να μην πω τον...πλανήτη-) γενικότερα!...  Αλλά για να σου απαντήσω σοβαρά, όχι, δεν θυμάμαι να έχω τρομάξει πουθενά σε τέτοιο βαθμό. Μερικές φορές μπορεί να έχω ακούσει μέσα μου να χτυπούν καμπανάκια, αλλά αυτό είχε να κάνει με την παρουσία άλλων ατόμων στο χώρο, κι όχι κάποιας παράξενης ενέργειας... Γενικά τα «παραφυσικό» δεν με τρομάζει και θα θεωρούσα ανόητο να φύγω βιαστικά από έναν χώρο με έντονη ατμόσφαιρα, επειδή θα παρουσίαζε αυξημένη δραστηριότητα, αφού τέτοια φαινόμενα είναι που προσδοκώ να ζήσω και να καταγράψω κατά τη διάρκεια αυτών των ερευνών...

Πάντως, όσο μίζερη και καταθλιπτική κι αν είναι η κατάσταση σήμερα στην χώρα μας, η Ελλάδα παραμένει πλούσια σε πανέμορφα μέρη γεμάτα ιστορία και παραδόσεις, και αρκετά απ’αυτά έχουν επίσης αφήσει έντονα χαραγμένες εμπειρίες, κυρίως σε σημεία με τα οποία κατά τη διάρκεια της παρουσίας μου εκεί, νομίζω πως, σε κάποιο βαθμό, κατάφερα να επικοινωνήσω... Όπως στο Λοβοκομείο στη Χίο, που είναι και ο τόπος καταγωγής μου, ή στο Φραγκοκάστελλο στην Κρήτη -από την οποία έχω επίσης ρίζες... Και πώς να μην είναι χαραγμένη μέσα μου η αίσθηση να βρίσκομαι καθισμένος στη μέση του κάστρου, μόνος, κάτω απ’ τα άστρα, σχεδόν μέχρι το τέλος της νύχτας, που έπρεπε για λίγο να φύγω και να επιστρέψω με τους υπόλοιπους της παρέας, για να περιμένουμε το ξημέρωμα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) στις επάλξεις...

Αλλά όπως ανέφερα και νωρίτερα, όλες οι επισκέψεις και οι έρευνες σε χώρους που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν υπάρξει σημαντικοί στόχοι έχουν αφήσει πολύ καλές αναμνήσεις.  Και είναι πραγματικά πολλά αυτά τα μέρη, αλλά ευτυχώς υπάρχουν πάντα και νέοι στόχοι που περιμένουν τη σειρά τους να εκπληρωθούν.

7)    Στην Ελλάδα  θεωρείσαι ένας από τους κορυφαίους αν όχι ο κορυφαίος αστικός ερευνητής . Τι σημαίνει για σένα το ‘urban exploration’ και τι το ‘paranormal investigation’. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να εξηγήσεις στο κοινό μας τις διαφορές τους αλλά και πού συμβαδίζουν αυτά τα δύο.

Ίσως ο χαρακτηρισμός να είναι λίγο υπερβολικός. Με την έρευνα του παραφυσικού ασχολούμαι αρκετές δεκαετίες τώρα, ενώ με την αστική εξερεύνηση κυρίως τα τελευταία 5-6 χρόνια.

Αυτό που αποκαλείς ‘paranormal investigation’, δηλαδή η έρευνα του «παραφυσικού», για μένα έχει να κάνει με τη διερεύνηση θρύλων, παραδόσεων και μαρτυριών σχετικά με αινιγματικά φαινόμενα, που με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορούν να εξηγηθούν επαρκώς. Τονίζουμε το «σημερινά δεδομένα», γιατί αυτά αλλάζουν συνεχώς – η ρευστή πραγματικότητα, που λέγαμε πριν. Ουσιαστικά ο διαχωρισμός «φυσικού» και «παραφυσικού» έχει παροδικό χαρακτήρα και πρέπει να θυμόμαστε πάντα πως είναι καθαρά ανθρώπινη επινόηση. Στο σύμπαν δεν υπάρχει κάποια σαφής διαχωριστική γραμμή που να διχοτομεί τον κόσμο και να τον διαχωρίζει σε «φυσικό» και «παραφυσικό». Υπάρχουν ωστόσο φαινόμενα που κινούνται ακριβώς στα όρια της λογικής και της γνώσης που έχει γίνει αποδεκτή επιστημονικά, τα οποία ενώ γίνονται αντιληπτά, μερικές φορές μάλιστα επί σειρά αιώνων ή και χιλιάδων χρόνων, δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν πειραματικά, και ερμηνεύονται μόνο παροδικά από την Παράδοση, ή μερικώς από την επιστήμη, πάντοτε μέσα στο πνεύμα της εκάστοτε εποχής (με θεωρίες που μεταγενέστερα συνήθως αναιρούνται), ενώ εξακολουθούν να παραμένουν καλυμμένα από ένα –γοητευτικό- πέπλο μυστηρίου.

Το ‘urban exploration’ ή Urbex («αστική εξερεύνηση») αφορά την εξερεύνηση  εγκαταλελειμμένων χώρων, όπως σανατορίων, ψυχιατρικών κλινικών και λοιπών νοσοκομείων, παλαιών ξενοδοχείων, εργοστασίων, κατοικιών, φυλακών ή και άλλων κτισμάτων, την περιήγηση μέσα σ’ αυτούς, και ίσως την φωτογραφική αποτύπωση ή ακόμα και την χαρτογράφησή τους. 

Συνήθως οι χώροι αυτοί φαίνονται σαν «κακοφωνία» μέσα στο περιβάλλον τους, αφού η πολύχρονη εγκατάλειψη έχει αφήσει χαραγμένα πάνω τους τα χαρακτηριστικά της σημάδια κι αυτό τους προσδίδει μια τρομακτική, μελαγχολική ή και καταθλιπτική, όψη... Αυτό, κατά μια έννοια, κάνει την είσοδο σ’ αυτούς να μοιάζει «απαγορευμένη», ακόμα κι όταν δεν είναι περιφραγμένοι -όπως συμβαίνει συχνά. Άλλωστε υπάρχει πάντα ο σοβαρός κίνδυνος κάποιου τραυματισμού, αφού τις περισσότερες φορές βρίσκονται σε πολύ κακή κατάσταση, με τα πατώματα σάπια, τους σοβάδες να έχουν καταπέσει, τις στέγες να έχουν σε κάποιο ποσοστό καταρρεύσει, και τις σκάλες να κρέμονται κυριολεκτικά στον αέρα... Όπως υπάρχουν και άλλοι πιο δύσκολα αντιληπτοί κίνδυνοι, όπως ο αμίαντος, η έκθεση και εισπνοή του οποίου μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα υγείας.Υπάρχει όμως κάτι υποβλητικό σ’ αυτή την εικόνα. Ίσως αυτή η αίσθηση πως γινόμαστε για λίγο «εισβολείς» σ’ έναν «απαγορευμένο» χώρο, και κλέβουμε ματιές από έναν άλλο, μυστικό –έστω και δυστοπικό- κόσμο να είναι αυτό που μας έλκει. (Αυτό είναι και η σημαντικότερη αντίθεση νομίζω με την έρευνα του «παραφυσικού», αφού στην περίπτωση της αστικής εξερεύνησης, κατά μία έννοια, τα «φαντάσματα» στο χώρο είμαστε εμείς...) Υπάρχει μια παράξενη γοητεία στην εικόνα των ερειπωμένων αυτών κτισμάτων, που έστω και πληγωμένα, εξακολουθούν να επιβιώνουν μέσα στο χρόνο, και με αυτό τον τρόπο, γίνονται χρονομηχανές που μας ταξιδεύουν σε μια μακρινή εποχή που μοιάζει παρά-ξενη και πολύ μακρινή από τη δική μας.  Αυτό μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό και μέσα από την τέχνη, όπως για παράδειγμα την φωτογραφία, αφού η εγκατάλειψη κι η παρακμή που αποπνέουν αυτοί οι χώροι κι η αντίθεσή τους με τις φόρμες της σημερινής εποχής, πολλές φορές αποτελούν πηγή έμπνευσης. Άλλωστε ως δείγματα ρυθμών μιας άλλης εποχής, τα κτίσματα αυτά συχνά έχουν και ιδιαίτερη αρχιτεκτονική αξία.

Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, πολλές από τις εξορμήσεις μας σε χώρους που παρουσιάζουν τέτοιο ενδιαφέρον, έχουν γίνει σε συνεργασία με την ομάδα Timetravel.gr, αντικείμενο της οποίας αποτελεί αποκλειστικά η αστική εξερεύνηση, και υπάρχει αρκετό υλικό από τις εξορμήσεις μας αυτές...(–ένα πιλοτικό επεισόδιο από την εξερεύνηση ιστορικών κτηρίων στη λουτρόπολη των Καμένων Βούρλων, μπορεί κανείς να δει εδώ..., ενώ πλούσιο φωτογραφικό υλικό από άλλες εξορμήσεις υπάρχει δημοσιευμένο στη σελίδα της ομάδας)

Πάντως ακόμα και μέσα από αυτή τη συνεργασία, ο δικός μας ιδιαίτερος ρόλος με τη Μαρία -που συμμετέχουμε ως ομάδα Urban Tales-, είναι κυρίως η παρουσίαση και μια πρώτη σύντομη διερεύνηση των θρύλων που τυχόν συνοδεύουν τον χώρο που επισκεπτόμαστε, κρατώντας έτσι κι ένα συνδετικό νήμα με το χώρο του «παραφυσικού». Άλλωστε (για να θυμηθώ και την εισαγωγική μου παρουσίαση σε μια φωτογραφική έκθεση που είχαμε κάνει πέρυσι με τη Μαρία), εκτός από «στοιχειωτικοί» που λόγω του παρουσιαστικού τους μπορούν να χαρακτηριστούν, πολλοί απ’ αυτούς τους χώρους συχνά έχουν και τη φήμη του «στοιχειωμένοι»...

8)    Σήμερα έχουν ξεπηδήσει διάφορες ομάδες που ερευνούν το Παραφυσικό στην Ελλάδα, άλλες μικρότερες άλλες όχι. Υπάρχει ανταγωνισμός τελικά ποιος βρήκε το καλύτερο εύρημα; Υπάρχει  παρασκήνιο στο χώρο του μυστήριου στην Ελλάδα; Εσύ τι έχεις καταλάβει από τη δική σου εμπειρία;

Λοιπόν, δε θα αποφύγω την ερώτηση διπλωματικά, θα σου απαντήσω ευθέως, έστω και με τον κίνδυνο κάποια απ' αυτά που θα πω να στεναχωρήσουν ορισμένους.

Όπως ξέρεις, έχω συμμετάσχει ως καλεσμένος σε επεισόδια αρκετών απ’ αυτές τις ομάδες (όπως των Haunted Tube, Greek Paranormal Society, The Afterdark Project), έχοντας γενικά τη θέληση να βοηθήσω τα νέα παιδιά, μοιραζόμενος μαζί τους ιδιαίτερες γνώσεις για κάποιο συγκεκριμένο θέμα, τυχόν ενδιαφέροντα ευρήματα από δικές μου έρευνες, και οτιδήποτε γενικά μου έχει ζητηθεί. Με κάποιες απ' αυτές τις ομάδες έχουμε επίσης συνεργαστεί και σε έρευνες - όπως με την Greek Paranormal Society στο 'Open ghost hunting' που πραγματοποίησαν στα Λεχώνια, ή με την ομάδα Haunted Tube, σε ένα ειδικό επεισόδιο που γυρίσαμε από κοινού (Haunted Tube & Urban Tales), τον περασμένο Οκτώβρη, με αφορμή τη γιορτή του Halloween. Επίσης, με τον Αντώνη Σκαραμαγκά (νυν μέλος της Haunted Tube), έχουμε ταξιδέψει μαζί σε αρκετά μέρη και στο εξωτερικό, είτε στα πλαίσια του πρότζεκτ, Urban Tales, με τον Αντώνη σ’ αυτά τα ταξίδια να έχει αναλάβει την βιντεοσκόπηση των ερευνών μας, είτε σε συνεργασία με την Timetravel, της οποίας επίσης αποτελεί μέλος.

Γνωρίζοντας λοιπόν πολλά απ’ αυτά τα παιδιά προσωπικά και παρακολουθώντας το έργο τους μερικές φορές κι από κοντά, νομίζω πως έχω κάποια αρκετά ξεκάθαρη άποψη, την οποία ενίοτε έχω συζητήσει και μαζί τους, κριτικάροντας ορισμένες φορές το αποτέλεσμα κι επισημαίνοντας τα σημεία στα οποία κατά την εκτίμησή μου θα έπρεπε να βελτιωθεί, κλπ...

Παρασκήνιο σίγουρα υπάρχει, και νομίζω πως είναι λογικό να συμβαίνει αυτό. Δεν είναι απαραίτητο να δημοσιοποιούνται όλα όσα συμβαίνουν μέσα σε μια ομάδα που αποτελείται από άτομα, το καθένα απ’ τα οποία έχει τη δική του ιδιοσυγκρασία και προσωπικότητα... Όσον αφορά τον ανταγωνισμό μεταξύ ομάδων πιστεύω πως κι αυτός υπάρχει, είτε αυτό είναι κάτι που τα ίδια τα παιδιά επιδιώκουν συνειδητά, είτε όχι. Και δε νομίζω πως έχει να κάνει με το ποιός βρήκε το καλύτερο εύρημα, γιατί θεωρώ πως ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται η έρευνα σ' αυτούς τους χώρους από όλες αυτές τις ομάδες (μικρότερες και όχι), κρίνοντας τουλάχιστον από τα δείγματα που έχουμε δει, μέχρι σήμερα έχει αποδόσει ελάχιστα αξιόλογα «ευρήματα» με πραγματικό ενδιαφέρον...  Εννοείται πως δεν θεωρώ ότι μπορούν να λογιστούν ως «ευρήματα», οι...«νεράιδες» τύπου tinker bell, που περνούν αστραπιαία μπροστά από την κάμερα, τα αιωρούμενα σωματίδια σκόνης, οι απλοί θόρυβοι που ερμηνεύονται ως καταγραφές φωνών που βγάζουν νόημα, ή ακόμα και τα...ειδικά εφέ, που κάποιες φορές έχουμε δει να χρησιμοποιούνται.

Μπορεί να ακούγομαι κάπως επικριτικός, αλλά λέγοντας αυτά δεν προσπαθώ να απαξιώσω συνολικά το έργο των ομάδων. Τα επεισόδια που η κάθε μια ομάδα έχει δημοσιοποιήσει και έχει μοιραστεί με το κοινό, με πολύ μικρό, ή μηδενικό κέρδος, μπορεί τεχνικά να είναι αρκετά καλογυρισμένα, να έχουν κάποιες αξιόλογες πτυχές (π.χ. πολύ καλή φωτογραφία, σκηνοθεσία, μοντάζ, κλπ), και γενικά να παρακολουθούνται ευχάριστα, ικανοποιώντας σε μικρό ή μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις του κοινού στο οποίο απευθύνονται. Απλά δε νομίζω ότι έχουν προσφέρει κάτι σημαντικό στον τομέα της έρευνας του «παραφυσικού», για την οποία με ρωτούσες πριν.

Και αυτό δεν αφορά μόνο τις ομάδες εδώ. Η αλήθεια είναι πως ούτε οι ανάλογες ξένες τηλεοπτικές παραγωγές στις οποίες έχουν στηριχτεί αυτές οι ομάδες, ακολουθώντας τις από μικρό ως μεγάλο βαθμό ως πρότυπα, έχουν προσφέρει κάτι σημαντικό στην έρευνα. Αυτό που έχουν πετύχει είναι απλά να δημιουργήσουν ένα μεγάλο φανατικό κοινό, και να προκαλέσουν ένα κύμα φιλόδοξων «εξερευνητών» χώρων που παρουσιάζονται ως «στοιχειωμένοι», και που μπορεί πράγματι να παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι σειρές αυτές είναι σόου, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό... Μερικές φορές νομίζω πως η όλη προσέγγιση του σημερινού ‘ghost-hunting’ μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι περιπέτειας... Όπως στο paintball, για παράδειγμα, που καμιά φορά παίζουν άλλες ομάδες στους ίδιους εγκαταλελειμμένους χώρους, έτσι κι εδώ βλέπουμε παρέες να παίζουν το κρυφτό με τα «φαντάσματα», που η εκάστοτε ομάδα προσπαθεί να ξετρυπώσει στηριζόμενη σε διάφορα όπλα - αμφιβόλου χρησιμότητας, εργαλεία και ηλεκτρονικά γκατζετάκια, που δεν έχουν καν κατασκευαστεί για «κυνήγι φαντασμάτων»... Κι αυτό, (-και το ξαναλέω, η παρατήρησή μου ισχύει και για γνωστές ομάδες του εξωτερικού-) χωρίς -κάποια τουλάχιστον από τα μέλη αυτών των ομάδων- να έχουν καν ποτέ προβληματιστεί για το τι είναι «φάντασμα»...

Λοιπόν, μην παραξενευτείς καθόλου αν στο πολύ κοντινό μέλλον δούμε αυτήν την τάση που έχει καλλιεργηθεί μέσα από τη σύγχρονη κουλτούρα του ‘ghost-hunting’ να εκτονώνεται σε εφαρμογές augmented reality, που απλά θα κυνηγούν «φαντάσματα», αντί για pokemon...  

Για να γυρίσουμε λοιπόν στην κατάσταση εδώ, όπως ακριβώς συμβαίνει και έξω, ανταγωνισμός υπάρχει και έχει να κάνει κυρίως με το ότι οι ομάδες αυτές απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο κοινό, το οποίο προσπαθούν να κερδίσουν προβάλλοντας τη δική τους οπτική, που σε ορισμένες περιπτώσεις φαίνεται διαμετρικά αντίθετη από εκείνην μιας άλλης ομάδας... Εκεί ο ανταγωνισμός είναι αναπόφευκτα εντονότερος και έχει διχάσει το κοινό, σ’ εκείνους που πιστεύουν, κι εκείνους δεν πιστεύουν. Ίσως να μην είναι βέβαια το ίδιο εμφανής και έντονος ανάμεσα σε όλες τις ομάδες (-για την ομάδα του Codex Cultus, η άποψή μου δεν θα μπορούσε να είναι τελείως αντικειμενική, αφού δεν έχω ανάλογη προσωπική εμπειρία μαζί της), και ίσως να μην είναι πάντα κάτι κακό, αφού υποχρεώνει τις ομάδες να προσπαθούν να βελτιώσουν το παραγόμενο αποτέλεσμα.

Το άσχημο είναι όταν, προκειμένου να συμβεί αυτό χρησιμοποιούνται αθέμιτες πρακτικές και τεχνάσματα... Κι εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στην συνηθισμένη υπερμεγένθυση της αξίας των παρουσιαζόμενων καταγεγραμένων «στοιχείων», που μπορεί να μη σημαίνουν και τίποτα, αλλά φυσικά και στα «ειδικά εφέ» που λέγαμε πριν, όταν χρησιμοποιούνται για την παρασκευή εντυπωσιακών «ευρήματων», ή στην παρουσίαση πλασματικών στοιχείων για την υποστήριξη της προβαλλόμενης άποψης, ακόμα κι όταν αυτή εκφράζει μια περισσότερο σκεπτικιστική σκοπιά... Όλα αυτά ενδεχομένως να μπορούν να γίνουν αποδεκτά στα πλαίσια ενός σόου, αλλά δεν έχουν τίποτα καλό να δώσουν στο χώρο του «παραφυσικού» - αντίθετα νομίζω πως μειώνουν γενικά την αξιοπιστία του, και μάλλον προκαλούν σύγχυση στους νεαρούς θεατές του έργου τους, που νομίζω πως αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό των φίλων των ομάδων...

9)   Πιστεύεις ότι ο κόσμος έχει παρεξηγήσει πολλά γύρω από το παραφυσικό;

Σίγουρα όλοι έχουμε παραξηγήσει πολλά γύρω απ' το «παραφυσικό». Και το πρώτο απ' όλα, αυτό που έλεγα νωρίτερα, πως το «παραφυσικό» στ' αλήθεια δεν υπάρχει. Τα πάντα στον κόσμο που ζούμε είναι φυσικά (είτε μιλάμε για αέρια των βάλτων, είτε για «φαντάσματα» και πνεύματα), και ο διαχωρισμός γίνεται καθαρά με βάση την ανθρώπινη αντίληψη, που όπως είπαμε πάντα περνάει μέσα από την τοπική κουλτούρα και τα δεδομένα της κάθε εποχής...

Από κει και πέρα, αν πραγματικά θέλει κανείς να ερευνήσει το άγνωστο, τότε θα πρέπει να λάβει και τα απαραίτητα εφόδια. Και δεν εννοώ να φορτωθεί με έναν μετρητή evp, ένα ψηφιακό κασσετόφωνο, ένα spirit box και να βγεί με ένα φακό στο κεφάλι να κυνηγάει φαντάσματα στο σκοτάδι... Αυτό ίσως είναι αρκετό για να τον κάνει «ερευνητή», αλλά σίγουρα όχι, σοβαρό ερευνητή... Για να έχει την απαραίτητη βαρύτητα ο τίτλος, θα πρέπει το άτομο να έχει συγκροτημένη προσωπικότητα, αλλά και το απαραίτητο υπόβαθρο... Να έχει πρώτα μελετήσει τις σχετικές παραδόσεις, την παγκόσμια σχετική βιβλιογραφία, κι όχι μόνο τις συχνά αναξιόπιστες πληροφορίες που μπορεί κανείς να βρει στο διαδίκτυο, (που πολλοί βλέπω να αναπαράγουν με μεγάλη ευκολία στα blogs...). Πρέπει να γνωρίσει την ιστορία της έρευνας στο χώρο, τις θεωρίες που έχουν προταθεί, το έργο παλαιότερων ερευνητών, να δει άλλες οπτικές, γιατί αυτό θα τον βοηθήσει ν’ αρχίσει να βλέπει σφαιρικότερα και βαθύτερα, και να μην αρκείται στο να επαναλαμβάνει τις τυποποιημένες, (και αμφιβόλου εγκυρότητας), πρακτικές που επιτάσσει η σύγχρονη κουλτούρα του ghost hunting, που με την ίδια ευκολία μπορεί μετά να επαναλάβει κι ένα παιδί 15 χρονών – κάτι που άλλωστε, συχνά συμβαίνει, με αποτέλεσμα να βλέπουμε νεανικές ομάδες, να προσπαθούν να μιμηθούν άλλες ομάδες, που με τη σειρά τους προσπαθούν να μιμηθούν ξένες ομάδες, που απλά προβάλλουν ένα τηλεοπτικό σόου...

Οι φιλόδοξοι «ερευνητές» λοιπόν πρέπει να καταλάβουν πως ένα μεγάλο μέρος της έρευνας του «παραφυσικού», ίσως το μεγαλύτερο, γίνεται στο σπίτι, μέσα από τη μελέτη. (-όχι την Ελεονώρα, που μας είχε φιλοξενήσει πριν λίγους μήνες στην εκπομπή της...)

10)    Πόσο σε έχουν επηρεάσει σαν άνθρωπο αυτού του είδους οι μυσταγωγικές αναζητήσεις και έρευνες; Κούραση σίγουρα υπάρχει, κορεσμός όμως; Τι να περιμένει το κοινό από εσένα στο μέλλον; Ποια είναι τα σχέδιά σου;

Μέσα στα πλαίσια της γενικότερης αναζήτησης, πιστεύω πως τέτοιες έρευνες έχουν βοηθήσει σημαντικά στη διεύρυνση του αντιληπτικού μου πεδίου, κάτι που πιστεύω πως με έχει βοηθήσει στο να έχω μια πιο αντικειμενική οπτική. Οι πλούσιες, και μερικές φορές σπάνιες εμπειρίες που συνοδεύουν αυτήν την διαρκή αναζήτηση, προσθέτουν σημαντικά στοιχεία στην προσωπικότητα και βοηθούν γενικότερα στη ζωή, ενισχύουν την αμυντική δύναμη και ενισχύουν τις ικανότητες διαχείρισης ακραίων καταστάσεων.  Επιπλέον, η εκπλήρωση στόχων αφήνει πάντα στο τέλος μια όμορφη γεύση, είναι από μόνη της μια επιβράβευση, αρκετά αναζωογονητική. Η αναζήτηση δεν με έχει κουράσει. Η αίσθηση της κόπωσης ίσως κάποιες φορές υπάρχει εξαιτίας των παροδικών καθυστερήσεων που μερικές φορές αναπόφευκτα προκύπτουν στην προσπάθεια διατήρησης της απαραίτητης ισορροπίας στη ζωή, που άλλωστε είναι γεμάτη κι από άλλες χρονοβόρες υποχρεώσεις... Φυσικά και κορεσμός δεν υπάρχει, όσο εξακολουθούν να υπάρχουν στόχοι, όσο εξακολουθεί να υπάρχει μυστήριο... Είναι αυτονόητο πως θα ήθελα να είχα περισσότερο χρόνο για να αφιερώσω σ’όλα αυτά, τόσο στην έρευνα όσο και στην αξιοποίηση όλων αυτών των στοιχείων και δεδομένων που έχουν προκύψει κατά τη διάρκεια αυτών των ερευνών. Υπάρχει ένα πολύ πλούσιο συσσωρευμένο υλικό, που νομίζω πως είναι αρκετά ενδιαφέρον, κι έχει να προσφέρει κάτι στο χώρο. Ελπίζω να καταφέρω να το οργανώσω και να το διαχειριστώ με τον καλύτερο τρόπο, ώστε να το αξιοποιήσω σωστά και με την καταλληλότερη μορφή, να μπορέσω να το μοιραστώ με τον κόσμο.

Ευχαριστώ πολύ τον Jonathan Bright για το χρόνο που αφιέρωσε να μας απαντήσει. Ομολογουμένως μία απολαυστική συνέντευξη στην οποία θίχτηκαν θέματα τα οποία θα συζητηθούν.

Συμμετέχοντας ως καλεσμένος σε διάφορα επεισόδια Ελληνικών ομάδων ghost-hunting

Συνέντευξη στην ομάδα The Afterdark Project, σχετικά με το Σανατόριο της Πάρνηθας και γενικότερα την έρευνα του "παραφυσικού"...

Μέρος της συνέντευξης χρησιμοποιήθηκε στο επεισόδιο της ομάδας The Afterdark Project, "Ξενία (σανατόριο Πάρνηθας)"...

Φιλική συμμετοχή στο επεισόδιο της ομάδας Haunted Tube, "Το δάσος της Φανερωμένης"...

Φιλική συμμετοχή στο επεισόδιο της ομάδας Haunted Tube, "Στοιχειωμένη Χασιά"...

Φιλική συμμετοχή στο "2o Open Ghost Hunting", που διοργάνωσε η ομάδα GPS στη βίλα Λεβίδη...

Συμμετοχή της Urban Tales στο "1o Open Ghost Hunting" που διοργάνωσε η ομάδα GPS στο αρχοντικό Κοντού στα Λεχώνια...

Φιλική συμμετοχή στο επεισόδιο της ομάδας GPS, "Το Σανατόριο της Πάρνηθας"...

Καλεσμένος στο G.S.S.G radio (4/5/16)

Συνέντευξη για την διαδικτιακή ραδιοφωνική εκπομπή του G.S.S.G radio. (Η συζήτηση ξεκινάει στο 42:00)

 

"Νεραϊδοπαρμένοι" - "Fairy Stricken"

Ακολουθώντας τη Βικτωριανή παράδοση, που θέλει τις μέρες (και κυρίως, τις νύχτες) των Χριστουγέννων να αποτελούν την πλέον κατάλληλη εποχή για την αφήγηση ιστοριών φαντασμάτων και μυστηρίου, αποφάσισα να μοιραστώ κι εγώ μαζί σας μια τέτοια ιστορία.

Έχει τον τίτλο "Νεραϊδοπαρμένοι", και μπορεί να μην είναι μια κλασική ιστορία με φαντάσματα, όμως έχει αρκετή σχέση μ' αυτά, για δύο τουλάχιστον λόγους:  1ον- αφού γυρίστηκε, κατά τη διάρκεια ενός μικρού εύθυμου διαλείματος από μια πραγματική έρευνα στα πλαίσια των εξορμήσεων της Urban Tales, τον περασμένο Απρίλιο, σε κάποιο φημολογούμενο "στοιχειωμένο" μέρος της Ελλάδας, και 2ον- καθώς περιλαμβάνει και ένα μικρό ηχητικό ντοκουμέντο από πραγματική καταγραφή ανεξήγητων "κραυγών" από παλιότερη έρευνά μου σε κάποιον άλλον χώρο, που επίσης έχει τη φήμη του "στοιχειωμένου"...

Σημείωση: Η διάρκεια του φιλμ είναι μόλις 9 λεπτά, και τυπικά αποτελεί το σκηνοθετικό μου ντεμπούτο, oπότε φροντίστε να δείξετε την απαραίτητη επιείκεια -άλλωστε γυρίστηκε μέσα σε λιγότερο από μιάμισυ ώρα, με πολύ αυτοσχεδιασμό και διάθεση για χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Και ανάλογος ήταν και ο χρόνος που αφιερώθηκε στη σύνθεση και ηχογράφηση της (αυθεντικής) συνοδευτικής μουσικής. Όπως και να'χει, ελπίζω με κάποια καλή αίσθηση να σας αφήσει στο τέλος...

Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία και τον Αντώνη χωρίς τη συμβολή των οποίων δε θα είχε γυριστεί (είναι εξίσου δικό τους το φιλμάκι, όσο και δικό μου), και προκαταβολικά όλους εσάς που θα κάνετε θετικά σχόλια...

Καλά Χριστούγεννα!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(English version)

Following the Victorian tradition of sharing "ghost" and "mystery" tales in the days (and mostly, the nights) of Christmas, I have decided to share one such tale with you.

It's title is "Fairy-Stricken" and it may not be considered a classic tale with ghosts, but it is much related with them, for at least two reasons: a) Since it was shot last April, during a short joyfull break from a real investigation that was taking place as part of the Urban Tales project at a reputedely "haunted" location in Greece, and b)
because it contains a short audio document of a real capture of some unexplained "screams" from an earlier investigation of mine
at some other place, again with the reputation of being "haunted"...

Note: The duration of the film is just about 9 minutes, and typically it may be considered as my debut as a director, so be kind in your judgement - besides, it was shot within less than 1,5 hour, with plenty improvisation and mood for humor and self-sarcasm. And an equal time had been spent for the composition and recording of the original score. In any case, I hope it will leave you with a nice sense in the end.

              (remember to click on the English subtitles) 

I have to thank Maria and Antonis, without the contribution of which it would not have happened (the film is equally their as much as mine) and in advance all of you that will leave nice comments...:)

Merry Christmas!

Δύο νέες συνεντεύξεις (Σεπτέμβρης'15)

Nέες συνεντεύξεις που δημοσιεύτηκαν τον Σεπτέμβρη σε δύο περιοδικά...

 

- Συνέντευξη στον Αντώνη Αντωνιάδη για το περιοδικό Nimbus

 Μικρό απόσπασμα

(Το περιοδικό μπορεί κανείς να το προμηθευτεί από τις εκδόσεις Locus-7)

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

- Συνέντευξη στην Ελλάδα Κράλλη για το περιοδικό akRa

akRa: 
Ανακαλύπτοντας τους κόσμους σου μέσα από το γκρίζο τοπίο του Death Disco παρατήρησα ότι είσαι άνθρωπος που τείνει προς το ανεξήγητο. Είχες πάντα τέτοιες τάσεις από παλιά;

J.B.:
Προφανώς αναφέρεσαι στις δύο φωτογραφικές εκθέσεις με τις οποίες τον τελευταίο χρόνο συμμετείχα σε κάποια events στο Death Disco: την πρώτη προσωπική μου φωτογραφική έκθεση, με τίτλο «Mystical Faces, Mysterious Places» και την έκθεση «Spectres of Time», που παρουσιάσαμε από κοινού με την Μαρία Καλφοπούλου (Hex Angel).
Ναι, είναι φανερό ότι το «ανεξήγητο» ασκεί πάνω μου μια αστείρευτη έλξη. Ανέκαθεν υπήρχε μέσα μου μια φυσική τάση προς αυτή την κατεύθυνση, προς το «μυστηριώδες», το «παράξενο», και γενικότερα, το «άγνωστο»... Βέβαια αυτές είναι έννοιες με παροδική αξία, αφού στην πορεία, κάποτε το «ανεξήγητο» εξηγείται, το «μυστηριώδες» χάνει το αινιγματικό του υπόβαθρο καθώς βρίσκονται οι ζητούμενες απαντήσεις, το «άγνωστο» πλέον γίνεται γνώριμο και το «παράξενο» οικείο.
Στο δρόμο όμως παρουσιάζονται συνεχώς νέα ερωτηματικά, νέα μυστήρια που πρέπει να βρουν τη λύση τους κι έτσι η όλη αναζήτηση ποτέ δεν χάνει το ενδιαφέρον της.
Αυτό είναι άλλωστε που κάνει το όλο ταξίδι (-την αναζήτηση της Αλήθειας-) τόσο γοητευτικό, και διατηρεί έντονη την ανάγκη της έρευνας, που δημιουργεί αυτήν την τάση...

akRa:
Είσαι κυρίως λάτρης του σκοτεινού κόσμου;
Μέσα από κάθε εξερεύνηση προκύπτει και κάτι διαφορετικό;

J.B.:
Γενικά μου είναι ιδιαίτερα προσφιλής η σκοτεινή αισθητική. Το «μυστήριο» που λέγαμε πριν είναι βασικό χαρακτηριστικό που κυριαρχεί στον κόσμο του σκοταδιού, κι αφού αυτό ασκεί πάνω μου τόσο έντονη έλξη, νομίζω πως είναι λογικό να αγαπώ το σκοτάδι.
Ίσως φαίνεται λίγο οξύμωρο για κάποιον που είναι γνωστός ως «Φωτεινός» («Bright»), αλλά στην πραγματικότητα, αυτή ακριβώς η διαδικασία είναι που με τραβάει, το σκοτάδι γύρω μου (/μέσα μου), που σαν εξερευνητής με τη φλεγόμενη δάδα στο χέρι, σιγά-σιγά, καταφέρνω να φωτίσω...
Εκείνο που αποκαλύπτει αυτό το φως είναι νομίζω κάτι διαφορετικό, αλλά ταυτόχρονα και κάτι ίδιο. Είναι εικόνες του ίδιου παζλ, που κομμάτι-κομμάτι μπαίνει στη θέση του.
Ενός παζλ δυναμικού, που φαίνεται να αλλάζει μέσα από την παρατήρηση. Ανά πάσα στιγμή, ο καθένας από μας έχει στο νου μια εικόνα αυτού που παριστάνει το παζλ, την οποία συνθέτουμε, με τη βοήθεια της φαντασίας να συμπληρώνει το κενό που λείπει από τα σκοτεινά, αφώτιστα ακόμη μέρη του. Αυτή την εικόνα αποκαλούμε «πραγματικότητα» και είναι καθαρά υποκειμενική. Και είναι αυτή που αλλάζει, καθώς αλλάζουν και τα κομμάτια του παζλ που φανερώνονται μέσα από κάθε εξερεύνηση. Η αντικειμενική Αλήθεια όμως (το παζλ που ίσως δεν συμπληρωθεί και δεν δούμε ποτέ) είναι πάντα η ίδια...

akRa:
Η φωτογραφία πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε για την
ανακάλυψη αυτών των κόσμων;

J.B.:
Δεν ξέρω αν μιλάμε για πολλούς κόσμους, ή για έναν με διάφορα πεδία, διαστάσεις, πτυχές. Είναι περισσότερο θέμα θεώρησης, αλλά έχει σημασία γιατί όταν μιλάμε για έναν αριθμό από κόσμους, εκείνοι που βρίσκονται έξω απ' αυτόν της «ανθρώπινης λογικής» μοιάζουν απόμακροι, κάτι που γεννά την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, ενώ όταν μιλάμε για έναν, τότε οι άγνωστες και μυστηριώδεις αυτές πτυχές του μπορεί να είναι εδώ, ακριβώς δίπλα μας, να μας αγγίζουν χωρίς να τις βλέπουμε... (-έχεις νιώσει ποτέ μια ξαφνική, ανεξήγητη κρυάδα που σε κάνει απότομα ν’ ανατριχιάσεις;...).
Για μένα, λοιπόν, η φωτογραφία, τουλάχιστον όταν χρησιμοποιείται στα πλαίσια της έρευνας, έπαιξε και παίζει σημαντικό ρόλο όχι τόσο στην ανακάλυψη, αλλά στην αποκάλυψή τους...Φυσικά γνώριζα ήδη πως οι άγνωστες αυτές πτυχές του κόσμου ήταν εκεί. Γιατί είναι κάπως ανθρωποκεντρικό να λέμε πως τα όρια του κόσμου εξαντλούνται σε όσα αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας...  
Ποιός είναι ο τελικά ο πραγματικός κόσμος;
Αυτός που βλέπουμε εμείς;
Αυτός που βλέπουν οι γάτες;
Ή αυτός που βλέπει μια μύγα;…
Με τη βοήθεια της φωτογραφίας λοιπόν, και ιδιαίτερα με τη χρήση κάποιων ειδικά επεξεργασμένων φωτογραφικών μηχανών, που καταγράφουν εικόνες από περιοχές του οπτικού φάσματος που δεν μπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο μάτι, (όπως το υπέρυθρο και το υπεριώδες) κατάφερα να δω κάποιες απ' αυτές τις «κρυμμένες» εικόνες. Και να τις δείξω και σε άλλους...

akRa:
Ποια μέρη έχεις επισκεφτεί και τι έχεις ανακαλύψει;

J.B.:
Είμαι αρκετά τυχερός να έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη της γης.
Στο απίστευτα μαγευτικό Μπαλί, στο παραμυθένιο Ρατζαστάν των μαχαραγιάδων της Ινδίας, στις εξωτικές Μαλδίβες και την τροπική Ταϋλάνδη, στο Κάιρο και τις πυραμίδες, στο Ισραήλ, στα παράλια της Τουρκίας, και σε πολλές χώρες της Ευρώπης... Αυτό που εύκολα ανακαλύπτει κανείς μέσα από τέτοια ταξίδια, ειδικά σε μέρη με τόσο διαφορετική κουλτούρα και φιλοσοφία, είναι ακριβώς αυτό που λέγαμε πριν, το πόσο σχετική και εύπλαστη είναι η πραγματικότητα...
Αλλά η ερώτησή σου μάλλον αφορά πιο συγκεκριμένα, τα σημεία που έχω επισκεφτεί με βασικό στόχο την έρευνα.
Κατά κανόνα, λοιπόν, με προσελκύουν μέρη με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, που συνοδεύονται από θρύλους, ή και μαρτυρίες για παράξενα φαινόμενα που συνήθως χαρακτηρίζονται ως «παραφυσικά».
Η χώρα μας είναι αρκετά πλούσια σε Ιστορία, θρύλους και παραδόσεις, κι έτσι έχω βρεθεί σε περιοχές σ' όλα σχεδόν τα μήκη και τα πλάτη της...
Από την Θεσσαλονίκη με τους κήπους του Πασά, τα σκοτεινά σοκάκια της Παλιάς Πόλης και τις κατακόμβες της, μέχρι την Ρόδο με το Κάστρο των Ιπποτών και τα δαιδαλώδη λαγούμια στην τάφρο, ή την Κρήτη με τα ιερά σπήλαια και τα ερείπια από τα μεσαιωνικά της κτίσματα, όπως το Φραγκοκάστελλο με τους διάσημους «δροσουλίτες» -όπου πριν από δυόμιση χρόνια κάναμε μια εκτεταμένη έρευνα με τον φίλο ερευνητή, Θανάση Βέμπο. Κι από την Κέρκυρα με τα νησιά-νεκροταφεία, του Βίδο και Λαζαρέτο, που ίσως είναι ακόμα φορτισμένα απ' τους τραγικούς θανάτους χιλιάδων ανθρώπων, μέχρι τη Χίο, -τον τόπο καταγωγής μου-, όπου μέχρι πριν λίγες δεκαετίες λειτουργούσε το παλαιότερο λεπροκομείο της Ευρώπης...
Θα ήταν δύσκολο και μάλλον κουραστικό να συνεχίσω να απαριθμώ όλα αυτά τα μέρη, μια και μιλάμε για πολλές δεκάδες σημεία που μόνος, ή μαζί με διάφορους φίλους και φίλες (συνήθως χρησιμοποιώντας τον τίτλο Urban Tales, όταν λειτουργούμε ως ομάδα) έχω, στο δυνατό πάντα βαθμό, εξερευνήσει...
Ορισμένα μάλιστα απ' αυτά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης που, αν και έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, εδώ μπορώ να προσθέσω μόνο επιγραμματικά. Στην Αγγλία και τη Σκωτία, για παράδειγμα, την Κέλτικη Κορνουάλη, και το ατμοσφαιρικό Ντάρτμουρ με τους θρύλους των «δαιμονικών σκυλιών» που στοιχειώνουν τους βάλτους του (στα οποία ανήκει και το «σκυλί των Μπάρσκερβιλ», που έκανε γνωστό ο Conan Doyle), το Έιβμπερι με τα αρχαία μεγαλιθικά μνημεία και τάφους, που πριν από μερικά χρόνια εξερευνούσαμε τη νύχτα μαζί με τον γνωστό συγγραφέα κι ερευνητή Andrew Collins, το Γιορκ με τα πολλά παμπάλαια και ίσως «στοιχειωμένα» πανδοχεία, το Εδιμβούργο με τους σκοτεινούς υπόγειους λαβυρίνθους, τα Χάιλαντς με τους γοτθικούς πύργους, και φυσικά το Λοχ Νες, με τη διάσημη «Νέσι» -η σχέση μου με την οποία τον περασμένο χρόνο απασχόλησε τις Βρετανικές εφημερίδες- και άλλα μέσα, απ' όλο τον κόσμο...
Πολύ νωπές είναι ακόμα οι αναμνήσεις απ’ την πανέμορφη Πράγα, το γειτονικό μακάβριο οστεοφυλάκιο στο παρεκκλήσι του Σέντλεκ, ή το κάστρο Πέρνσταιν, όπου εύκολα ζωντανεύουν μπροστά σου μνήμες από σκηνές της ταινίας Νοσφεράτου (1979).
Αλλά και ακολουθώντας τα ίχνη του ιστορικού Δράκουλα, στη Ρουμανία, μέχρι το κάστρο Κόρβιν, όπου ο έκπτωτος μονάρχης Βλαντ έμεινε για ένα διάστημα φυλακισμένος, και το οποίο εξασφαλίζοντας ειδική άδεια, κατάφερα να επισκεφτώ και να εξερευνήσω μεταμεσονύκτια, παρέα μόνο με τον Ρουμάνο ξεναγό μου...
Αλλά και πως να μην αναφέρω την Ιταλία, και την όμορφη Ρώμη, απ' όπου επέστρεψα με μια εντυπωσιακή καταγραφή κάποιας γυναικείας «οπτασίας» στα Ισπανικά σκαλιά, ή πιο πρόσφατα, τη Σικελία όπου, παρέα με τη Μαρία και τον φίλο, Αντώνη Σκαραμαγκά, περιηγηθήκαμε στους Δαντικούς διαδρόμους των Κατακομβών του Παλέρμο, ανάμεσα σε στιβαγμένες σειρές από εκατοντάδες μούμιες Καπουτσίνων μοναχών!
Είναι τόσα πολλά μέρη κι απ’ όλα αυτά πάντα προσπαθώ να κρατήσω κάτι, ένα μικρό κομμάτι απ’ την ατμόσφαιρά τους. Κάποιες φορές τα καταφέρνω. Κι άλλες πάλι κρατάω και κάτι περισσότερο...

akRa:
Βίωσες αρκετές φορές μεταφυσική δραστηριότητα
και που ακριβώς ήταν αυτό;

J.B.:
Πολλά απ’ αυτά τα μέρη έχουν αφήσει κάποια ίχνη (άλλοτε αμυδρά, άλλοτε εντονότερα) «παραφυσικών» φαινομένων, είτε πρόκειται για φωτογραφίες, ή, σπανιότερα, για καταγραφές ηχητικών ντοκουμέντων.
Τις περισσότερες φορές, αυτά γίνονται αντιληπτά αργότερα, κατά την εξέταση του συγκεντρωμένου, και συνήθως ογκώδους, υλικού -άλλωστε, όπως είπαμε και νωρίτερα, συχνά η καταγραφή φωτογραφιών έχει γίνει με κάμερες που βλέπουν σε περιοχές του φάσματος που δεν μπορεί να αντιληφθεί από μόνο του το ανθρώπινο μάτι...
Εμπειρίες είχα πλούσιες σε παλαιότερες εποχές της ζωής μου, και νομίζω πως έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διεύρυνση του αντιληπτικού μου πεδίου. Μου έδειξαν ότι αυτοί οι διαχωρισμοί του «φυσικού», με το «παραφυσικό» είναι βασικά ανθρώπινες επινοήσεις, με σκοπό να διακρίνουν εκείνο που τη δεδομένη χρονική στιγμή, στον συγκεκριμένο τόπο, μπορεί να εξηγηθεί λογικά και να κατανοηθεί, ή όχι.
Σπανιότερα, κατά τη διάρκεια των ερευνών που κάνω τα τελευταία χρόνια, υπήρχαν και κάποιες ασυνήθιστες εμπειρίες, όπως για παράδειγμα το άκουσμα μιας απόκοσμης κραυγής τη νύχτα στο ερειπωμένο Λωβοκομείο της Χίου, κάποιες γρήγορες κινήσεις-σκιές που έχει τύχει να αντιληφθούμε σε διάφορα μέρη, όπως στο γνωστό σανατόριο (και μεταγενέστερα «Ξενία») της Πάρνηθας, ή ακόμα και κάποια δυνατή ανάσα που ακούσαμε δίπλα μας αρκετά άτομα μαζί, κατά τη διάρκεια μιας κοινής έρευνας με την ομάδα της Greek Paranormal Society, στο διάσημο «στοιχειωμένο» αρχοντικό Κοντού, στα Λεχώνια του Βόλου.
Όμως αυτά είναι απλά εμπειρίες, προσφέρουν βέβαια κάποιες στιγμιαίες συγκινήσεις, αλλά έχουν περισσότερο προσωπική αξία, αφού περνούν μέσα απ’ τα υποκειμενικά αντιληπτικά φίλτρα του καθενός.
Τα δεδομένα που καταγράφονται στα εργαλεία που χρησιμοποιούμε είναι στοιχεία που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, ακόμα κι αν η αιτιολόγηση και ερμηνεία τους σε κάποιο βαθμό επίσης εξαρτάται από το υπόβαθρο του κάθε ατόμου που τα αξιολογεί. Ευτυχώς, κάποιες απ’ αυτές τις εμπειρίες (όπως η κραυγή στο λωβοκομείο) έχουν καταγραφεί και υπάρχουν και ως ντοκουμέντα...

akRa:
Ποιό ήταν το πιο παράξενο μέρος που είχες εξερευνήσει ποτέ;
Τι συναισθήματα κυριαρχούσαν μέσα σου εκείνη τη στιγμή;

J.B.:
Δεν είναι εύκολο να επιλέξω ένα μέρος ως το πιο «παράξενο». Ένα σημείο μπορεί να έχει διαφορετική ατμόσφαιρα και συμπεριφορά, ανάλογα με τη στιγμή και τις συνθήκες σύμφωνα με τις οποίες το προσεγγίζεις. Νομίζω πως η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ερευνητής (που άλλοτε μπορεί να τον κάνει να φαίνεται σαν απλός «παρατηρητής», κι άλλοτε σαν «εισβολέας») επίσης επηρεάζει τη συμπεριφορά του χώρου απέναντί του και το αν τελικά αυτός θα του αποκαλύψει, ή όχι, τα μυστικά του...
Από τα μέρη που μου έρχονται πρώτα στο νου, θα έλεγα πως το νεκροταφείο του Μπόλεσκιν, κάτω ακριβώς από το παλιό σπίτι του Κρόουλι, στη Νότια όχθη του Λοχ Νες, είναι ένας χώρος αρκετά φορτισμένος, που κάποια νύχτα έκανε την αδρεναλίνη να ανέβει λίγο ψηλότερα... Πολύ παράξενο μέρος ήταν και το άλλο σημείο που έζησε ο Κρόουλι, το ερειπωμένο Αβαείο του Θελήματος, στην Κεφαλού. Αρκεί μόνο κανείς να συλλογιστεί τις σκηνές που είχαν διαδραματιστεί μέσα σ' εκείνους τους, γεμάτους γκράφιτι πλέον, ετοιμόρροπους τοίχους... Αλλά περίεργη ατμόσφαιρα υπήρχε και στο παλιό σπίτι που νοίκιαζα πριν από μερικά χρόνια στην παραλία της Σαρωνίδας, για την ακρίβεια, ένα μικρό συγκρότημα ανεξάρτητων δωματίων, απομονωμένο, στη μέση ενός μεγάλου οικοπέδου, γεμάτου από δέντρα, ακριβώς δίπλα στη θάλασσα... Και μιλάμε για ένα σπίτι ιστορικό, πολλών δεκαετιών, που περιελάμβανε ένα μυστικό δωμάτιο που κάποια στιγμή αποκαλύφθηκε πίσω από μια ραφιέρα στον τοίχο, ένα παλιό πυροβολείο, και γενικότερα, αρκετά στοιχεία που το έκαναν να θυμίζει ταινία της Hammer! Στο διάστημα που έμεινα εκεί, κάποιοι επισκέπτες είχαν παρατηρήσει αρκετά παράξενα φαινόμενα στους χώρους του, μερικές φορές, το ίδιο κι εγώ...
Αυτό που συνήθως νιώθω σε τέτοιες περιπτώσεις είναι κάποια ένταση, συγκίνηση, αλλά όχι φόβο. Πάνε τώρα σχεδόν τρεις δεκαετίες από την τελευταία φορά που με τρόμαξε κάτι τέτοιο. Κι αυτό ήταν μέσα στο δωμάτιό μου, στο σπίτι που μεγάλωσα, σ’ ένα διαμέρισμα στην Καλλιθέα. Ναι, τα πιο ακραία φαινόμενα τελικά, ίσως να τα έχω ζήσει μέσα στο ίδιο μου το σπίτι...

akRa:
Αυτή η αίσθηση του ανεξήγητου είναι το βασικό
χαρακτηριστικό των ερευνών σου;

J.B.:
Το βασικό χαρακτηριστικό των ερευνών μου είναι η προσπάθεια καταγραφής τέτοιων φαινομένων. Δεν επιδιώκω να δώσω εύκολες και απλοϊκές ερμηνείες, γιατί οι καταγραφές από μόνες τους δεν θεωρώ πως είναι αρκετές για κάτι τέτοιο, ούτε δέχομαι a priori τις παραδοσιακές ερμηνείες που συνήθως τους αποδίδονται. Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι αρχικά να καταγράψω αυτά τα φαινόμενα, κι εκεί δίνω τη μεγαλύτερη βαρύτητα. Με την πάροδο του χρόνου, η συγκριτική μελέτη όλων αυτών των δεδομένων, ίσως μπορεί να βοηθήσει σε κάποια καλύτερη κατανόηση. Αλλά επειδή αυτά τα δεδομένα συχνά ξεπερνούν την σημερινή επιστημονική γνώση, χρειάζεται και μια φιλοσοφική προσέγγιση για κάτι τέτοιο...(αυτή είναι άλλωστε η έννοια του «μεταφυσικού»).
Ωστόσο, οι επισκέψεις μου σε τέτοιους χώρους δεν έχουν μόνο ερευνητικό χαρακτήρα. Ταυτόχρονα, προσπαθώ να ζήσω την ατμόσφαιρά τους και, όταν είναι δυνατό, να κρατήσω ένα μικρό δείγμα της. Έτσι, πολύ συχνά, οι φωτογραφίες μου δεν επιδιώκουν να συλλάβουν κάποιο φαινόμενο, αλλά περισσότερο την ατμόσφαιρα που απορρέει απ' τον συγκεκριμένο χώρο. Κάποιες απ’αυτές τις εξορμήσεις άλλωστε γίνονται σε συνεργασία με την ομάδα Time Travel (σ.σ.: δες σχετικό link που παρατίθεται στα comments της συνέντευξης) που έχει διαφορετικούς προσανατολισμούς και βασικά ασχολείται με την αστική εξερεύνηση (urbex).

akRa:
Ghost Hunting : πιστεύεις ότι βγαίνει κάτι αληθινό μέσα
από αυτό ή είναι απλά παιχνίδια του μυαλού;

J.B.:
Το «ghost-hunting», στη σημερινή του μορφή, θα έλεγα ότι μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι περιπέτειας...
Στην Αμερική και την Αγγλία υπάρχουν δεκάδες σχετικές τηλεοπτικές σειρές, που μέσα στις τελευταίες δύο δεκαετίες έχουν καλλιεργήσει αυτήν την κουλτούρα, δείχνοντας δηλαδή τις γραμμές μέσα στις οποίες πρέπει να κινείται το λεγόμενο «κυνήγι φαντασμάτων», ποιός πρέπει να είναι ο στόχος, η μεθοδολογία που θα ακολουθηθεί, οι τρόποι προσέγγισης και τα εργαλεία που θα χρησιμοποιηθούν, κατηγοριοποιήσεις και ονομασίες των διαφόρων φαινομένων που θα πρέπει να περιμένει κανείς να εκδηλωθούν, κοκ...
Τα «φαινόμενα» που παρουσιάζονται σε αυτές τις σειρές ως επί το πλείστον, νομίζω πως είναι τρικ όχι τόσο του νου, αλλά... τηλεοπτικά, που επιστρατεύονται για να διατηρήσουν την αίσθηση σασπένς και αγωνίας, ώστε να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού και κατ' επέκταση να διασφαλίσουν την απαραίτητη τηλεθέαση. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, θα τα χαρακτήριζα «φτηνά»... Μια σκιά απ’ το φως του φακού που πέφτει στον τοίχο μπορεί έτσι εύκολα να γίνει «σκιερός», τον οποίον μετά από έναν σύντομο διάλογο («-Την είδες αυτή τη σκιά;» «-ω ναι! Την είδα! Ακριβώς εκεί!»), θα επιβεβαιώσουν πως είδαν όλοι οι παρευρισκόμενοι, ένα έντομο που περνάει μπροστά απ' την κάμερα και αμέσως βαφτίζεται «orb», η ανάσα κάποιου μέλους της ομάδας, ή ο ήχος από το τρίψιμο στο μπουφάν κάποιου «ερευνητή», που καταγράφεται από τα ευαίσθητα μικρόφωνα στο κασετόφωνο ως «evp» κι ερμηνεύεται ως κάποια βολική συνήθως ατάκα, ή λέξη, την οποία έχει ψιθυρίσει ένα αόρατο πνεύμα...
Ίσως ανάμεσα σ' όλα αυτά να υπάρχουν και κάποια πραγματικά παράξενα φαινόμενα, άλλωστε στους χώρους που επιλέγονται, είναι λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο, όμως αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει τόσο συχνά. Γι’ αυτό έλεγα νωρίτερα πως έχει σημασία και η προσέγγιση με την οποία πλησιάζει κανείς τέτοια σημεία. Ανάλογες προσπάθειες, όπως ήταν αναμενόμενο, έχουν ξεκινήσει κι εδώ, με δύο-τρεις ομάδες, τις οποίες όσο μπορώ, στηρίζω, είτε με την παρουσία μου ως καλεσμένος σε κάποια επεισόδια, ή και με κάποιες συμβουλές που όταν έχω την ευκαιρία δίνω στα παιδιά, με αρκετά απ’ τα οποία διατηρούμε φιλικές σχέσεις.
Η δική μου προσέγγιση πάντως, αν και σε ορισμένα σημεία, φαινομενικά μπορεί να έχει κάποια κοινά, στην ουσία είναι αρκετά διαφορετική, αφού δεν υιοθετώ όλα αυτά που η κουλτούρα του «ghost-hunting» δέχεται αξιωματικά, όπως για παράδειγμα την ίδια ακόμα την ύπαρξη «πνευμάτων».
Κρίνοντας πάντως απ’ το πλήθος των καταγραφών, φαίνεται πως όταν δεν δεσμεύεσαι από τηλεοπτικές ανάγκες, τότε τα «φαινόμενα» εκδηλώνονται ευκολότερα... Σ' αυτήν την περίπτωση, τα παιχνίδια του μυαλού αρχίζουν μετά. Όταν προσπαθεί ο καθένας να τα ερμηνεύσει...

akRa:
Εκτός από την ενασχόλησή σου με τη φωτογραφία έχεις
προβεί και σε καμία άλλη ανάλογη δραστηριότητα;

J.B.:
Κοίτα, η φωτογραφία είναι απλά ένα κομμάτι της έρευνας, ενώ οι πειραματισμοί μου μαζί της ως Τέχνη (θεματικά photo-shoots, κλπ), ξεκίνησαν σε πιο πρόσφατη εποχή.
Βέβαια για μια σωστή «έρευνα» είναι χρήσιμο να υπάρχει και το κατάλληλο θεωρητικό υπόβαθρο.
Μέσα στα χρόνια, έχω πλέον αποκτήσει μια αρκετά μεγάλη βιβλιοθήκη με χιλιάδες τόμους βιβλίων, η σχολαστική μελέτη των οποίων απαιτεί αρκετό χρόνο –η αλήθεια είναι, μάλλον περισσότερο από αυτόν που τα τελευταία χρόνια καταφέρνω να τους αφιερώνω...
Παράλληλα έχω ασχοληθεί και με τη συγγραφή.
Για πολλά χρόνια υπήρξα συνεργάτης διαφόρων περιοδικών του χώρου της αναζήτησης, κι έχω γράψει κείμενα σε έναν αριθμό από συλλογικά έργα που έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Αρχέτυπο» (Υπόγειες Πολιτείες, Μαγικά Πλάσματα, Απαγορευμένα Βιβλία, Πόλεμος ενάντια στο Matrix, Άλλες Διαστάσεις, Γαία: ο μυστικός μας πλανήτης), και «Άγνωστο» (Φαντάσματα). Επίσης εκκρεμούν κάποιες αρκετά μακροσκελείς, προσωπικές μελέτες, που ελπίζω κάποια στιγμή σύντομα να είναι έτοιμες να δημοσιευτούν.
Σε πιο ερασιτεχνικό επίπεδο, έχω ασχοληθεί και με τη μουσική, αν και αυτό συνήθως είναι κάτι που μοιράζομαι με λίγους φίλους.
Πάντως είμαι αρκετά περήφανος για το σκορ με το οποίο πριν από καμιά 20αριά χρόνια, με τη βοήθεια ενός φίλου (και υπογράφοντας ως Spirits of Yew) είχαμε επενδύσει κάποιο φιλμάκι μικρού μήκους, με τίτλο «Τελευταία Έξοδος» -μια απ’ τις πρώτες Ελληνικές παραγωγές με εμφανείς επιρροές από την αισθητική του γοτθικού ροκ, το θέμα του οποίου επικεντρωνόταν στην ιστορία δύο εκπεσόντων Αγγέλων.

akRa:
Τι σημαίνει για σένα η Τέχνη;
Πως την οριοθετείς σε σχέση με τον ψυχισμό σου;

J.B.:
Για μένα η αληθινή Τέχνη είναι το καθαρότερο ίσως μέσο επικοινωνίας, από τη στιγμή που μπορεί να ανασύρει και να μεταφέρει συναισθήματα. Γι’ αυτό πιστεύω πως αποτελεί τον καλύτερο τρόπο επικοινωνίας με το περιβάλλον, είτε αυτή είναι προϊόν άλλων ατόμων, είτε πρόκειται για εκδήλωση της ίδιας της φύσης... Νομίζω ακόμα πως η Τέχνη είναι που σε βοηθάει να αυτοπροσδιοριστείς, ανάλογα με τις χορδές που ευαισθητοποιούνται και ταλαντεύονται μέσα σου, κάθε φορά που στέκεσαι γυμνός απέναντί της.
Απ’ την άλλη, όταν την χρησιμοποιείς ο ίδιος για να εκφραστείς, στ’ αλήθεια βιώνεις τη θεουργική πράξη της δημιουργίας, μια μαγική δύναμη, που σαν ποτάμι ρέει με ορμή μέσα σου και βγαίνει σαν καταρράκτης για να γεννήσει κόσμους που είναι φτιαγμένοι από αληθινά συναισθήματα...

akRa:
Στην μέχρι τώρα πορεία σου υπήρξαν καλλιτέχνες που
άσκησαν μέγιστη επιρροή πάνω σου
(φωτογράφοι, συγγραφείς, ζωγράφοι, μουσικοί κλπ);

J.B.:
Φυσικά, υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες που θαυμάζω και αγαπώ, και που με επηρέασαν -συνειδητά και μη- σε κάποια φάση της ζωής μου... Ανάμεσα στα ονόματα που έρχονται πρώτα στο μυαλό μου, από συγγραφείς της λογοτεχνίας του τρόμου, κυρίως οι Stephen King και Clive Barker, κι από παλιότερους, οι Arthur Conan Doyle, Bulwer Lytton, Lovecraft, Poe, Cervantes, αλλά και πολλοί άλλοι.
Από ζωγράφους, κυρίως ο Gustav Dore και ο Hans Holbein, ίσως ακόμα και ο Giger...
Όσον αφορά στη φωτογραφία, ο εκπληκτικός Simon Marsden, η προσέγγιση του οποίου στην καλλιτεχνική αποτύπωση ατμοσφαιρικών τόπων είναι μοναδική.
Στη μουσική, οι Dead Can Dance και βέβαια οι κλασικές μπάντες του old school γοτθικού ροκ (Fields of the Nephilim, The Sisters of Mercy, The Mission), αλλά και κινηματογραφικοί συνθέτες, όπως ο πρόσφατα χαμένος, James Horner, και ο Christopher Young...
Σε κάποιο βαθμό, νομίζω πως έχω σίγουρα επηρεαστεί κι από σκηνοθέτες όπως ο Roger Corman και ο John Carpenter, αλλά και ηθοποιούς, όπως οι Vincent Price, Christopher Lee, Peter Cushing.
Όλοι αυτοί με έκαναν νομίζω από πολύ νωρίς να βρω αρκετά φιλόξενο χώρο στη γοτθική κουλτούρα...

akRa:
Ποια είναι τα σχέδια σου για το υπόλοιπο της χρονιάς
και ποιοι οι απώτεροι στόχοι σου για το μέλλον;

J.B.:
Η αλήθεια είναι ότι το 2015, σχεδόν πέρασε πλέον. Ήδη μπορώ να πω ότι έζησα μια αρκετά ενδιαφέρουσα χρονιά, που ελπίζω να συνεχιστεί και στους επόμενους 3 μήνες. Μέσα σ' αυτούς, θα ήθελα να καταφέρω να πραγματοποιήσω όσο γίνεται περισσότερα ταξίδια, στην Ελλάδα, και το εξωτερικό, από αυτά που σχεδιάζω.
Στο κοντινό μέλλον, ελπίζω να ολοκληρώσω και τα projects που παραμένουν ανοιχτά, όπως κάποια από τα σημαντικά βιβλία που λέγαμε νωρίτερα, στα οποία δουλεύω εδώ και αρκετό καιρό.
Αλλά και την επεξεργασία του πλούσιου οπτικοακουστικού υλικού από τα ταξίδια και τις έρευνες που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια, που εφόσον ολοκληρωθεί το μοντάζ, ίσως μπορεί να αξιοποιηθεί ακόμα και ως σειρά ντοκιμαντέρ. Αυτό που μας λείπει κυρίως είναι ο απαραίτητος ελεύθερος χρόνος, αλλά νομίζω πως σύντομα θα βρεθεί.

…………………………………..

*συνέντευξη: Ellada Kralli
** επιμέλεια: 2Π
akRa magazine